खाली दिलेल्या वाक्यांचा उपयोग करून कथा लेखन (२४/११/२५)
*आयुष्यामध्ये डिलीट बटण नक्की ठेवा, *
* कारण काही खोटी नाती, काही खोटी माणसं आणि काही चुकीच्या आठवणी हे सर्व डिलीट झालंच पाहिजे. *
आयुष्य मोबाईल सारखे असते तर….
रीया मोबाईल मधले नको असलेले फोटो, मेसेज, व्हिडिओ डिलीट करत होती. आणि अचानक तो फोटो दिसला…. लग्नाच्या पहिल्या वाढदिवसाचा दोघेही केक कापतानाचा. किती आनंदात होते दोघेही. तो दिवस दोघांनी खूप मजेत घालवला होता. त्याच दिवशी त्याने म्हणजे सुदेशने तिला सांगितले, पुढच्या वर्षी आपले बाळ हवे लग्नाच्या वाढदिवसाला. ती लाजली होती हे ऐकून. तिलाही बाळ हवेच होते.
रीया व सुदेशचे लग्न म्हटले तर ठरवून….. म्हटले तर लव्ह मॅरेज होते. दोघांचे बाबा एकमेकांचे जीवलग मित्र. वरचेवर दोन्ही कुटुंबे एकत्र येत होती. दोघंही लहानपणापासून एकमेकांना ओळखत होते. वयात आल्यावर एकमेकांना आवडत होते. पण प्रेमात पडायच्या आधीच घरच्यांनी दोघांचे लग्न ठरवले व दणक्यात झालेही.
सुदेश शिकायला अमेरिकेला गेला होता तिथेच नोकरी लागली. भारतात येऊन आई बाबांच्या पसंतीने रीयाशी लग्न केले व तिला घेऊन तो अमेरीकेत गेला. रीया पण शिकलेली होती. तिला पण तिथे नोकरी लागली. दोन तीन वर्षे खूप मजेत गेली. सुदेश सुट्टीत रीयाला अमेरिकेतील प्रेक्षणीय स्थळे दाखवत होता.
एक दिवस रीयाने गोड बातमी दिली. दोघेही आईबाबा होणार होते. दोन्ही घरच्यांना अतिशय आनंद झाला. सुदेश रीयाची खूप काळजी घेत होता. दोघांचे आईबाबा एकदा येऊन गेले. रीयाला नऊवा महिना लागला तशी ती भारतात आली. थोडे दिवस सासरी राहून माहेरी आली. एका गोड मुलाला जन्म दिला. सगळ्यांना आनंद झाला. सुदेश ही पंधरा दिवसाची सुट्टी घेऊन आला होता.
सहा महिने राहून रीया मुलाला संकेतला घेऊन अमेरीकेला परत गेली. दोघांचा दिवस खूपच धावपळीत जायला लागला. रीया घरुन काम करत होती. सुदेशला प्रमोशन मिळाले. तो नवीन शाखेचा मुख्य अधिकारी झाला. त्याची सेक्रेटरी मायरा, दिसायला सुंदर व हुशार होती. कामाच्या निमित्ताने ते सतत एकत्र असायचे आणि…. त्याचा नको तो परीणाम झाला. सतत बाहेर गावी ऑफीसच्या कामासाठी सुदेश व मायरा जाऊ लागले. त्याचे रीया व संदेश कडे दुर्लक्ष व्हायला लागले. त्याचे घरा पेक्षा ऑफिस मध्ये मन रमायला लागले.
ऑफीसचे काम, घरातले काम व संदेशचे करण्यात रीयाच्या हे लक्षातही आले नाही की, सुदेश आपल्यापासून दूर जातोय. एकदा संदेशला ताप आला म्हणून रीयाने सुदेशला फोन लावला पण फोन बंद होता म्हणून तिने ऑफिस मध्ये फोन लावला. तेव्हा तिला कळले की, तो आठ दिवस झाले ऑफीसला येतच नाही. रीया विचार करायला लागली की, सुदेश ऑफीसला जात नाही. तर मग हा ऑफीसला सांगून कुठे जातो? रीयाने सुदेश घरी आल्यावर विचारले की, तुझा फोन लागत नव्हता म्हणून मी तुझ्या ऑफिसला फोन केला तेव्हा कळले की, तू आठ दिवस ऑफिसला गेलाच नाहीस. मग कुठे जातोस? त्याने उडवा उडवीचे दिलेले उत्तर ऐकून रीयाला त्याच्या बद्दल संशय यायला लागला.
रीयाची भारतातली एक मैत्रीण दिव्या इथे अमेरीकेत रहात होती. एक दोनदा ती इथे घरी आली होती, कधीकधी फोन वर बोलणे व्हायचे. तिच्या शिवाय रीयाच्या ओळखीचे इथे कोणीच नव्हते. रीयाने सुदेशचे नक्की काय चालले आहे हे जाणून घेण्यासाठी दिव्याची मदत घ्यायची ठरवले. व तिला फोन करून घरी बोलावून घेतले. दिव्या घरी आल्यावर रीयाने सुदेश बद्दल सांगितले. दिव्या पण तिला मदत करायला तयार झाली. ती म्हणाली, या कामात माझ्या मिस्टरांची मदत घेतली तर तुला चालेल का? सुदेश मला ओळखतो पण माझ्या मिस्टरांना अभयला ओळखत नाही त्यामुळे त्याला आपल्यावर संशय येणार नाही व आपल्याला काय खरं आहे तेही कळेल. रीया म्हणाली चालेल पण हे फक्त आपल्या तिघांतच रहायला हवे. ओके. नक्की. असे म्हणून दिव्या घरी गेली.
दिव्याने सुदेश बद्दल अभयला सांगितले व म्हणाली आम्हाला तुझी मदत हवी आहे? करशील ना? तो म्हणाला की, हो नक्की. रीया इथे एकटी आहे. आपल्याला तिला मदत करायलाच हवी. सुदेश च्या ऑफिसचा पत्ता घेऊन तो सुदेशला एक क्लायंट म्हणून भेटला व त्याच्या बरोबर मैत्री केली. तो वरचेवर जायला लागला. बर्याच वेळा सुदेश व मायरा ऑफीस मध्ये नसायचे मग सहज चौकशी केल्यासारखी तो इतर लोकांना सुदेश बद्दल विचारायचा. त्यांच्या बोलण्यातून अभयला कळले की, मायरा व सुदेश यांचे प्रेमसंबंध आहेत व दोघेही एकत्र रिलेशनशिप मध्ये एक जागा घेऊन रहातात. ऐकून अभयला वाईटही वाटले व सुदेशचा राग पण आला.
एकेदिवशी सुदेशचा, त्याच्या नकळत पाठलाग अभयने केला व ते कुठे राहतात ते बघून ठेवले. अभय व दिव्या सुदेश नसताना रीयाकडे आले व सुदेशचे सध्या काय सुरू आहे ते सांगितले. तिला ऐकून सुरवातीला धक्का बसला, पण तिने स्वतःला सावरले. दिव्या म्हणाली, तू आता काय करणार? रीया म्हणाली, मला संशय होताच. आता मला थोडा विचार करायला हवा. मी एकटी असते तर वेगळे व्हायचा निर्णय घेतला असता. पण संदेश साठी निर्णय घ्यायची घाई करून चालणार नाही. अभय तुला काही पुरावे मिळाले तर बघ, म्हणजे सुदेशला पुरावे दिले तर त्याला कबूल करावेच लागेल.
अभय म्हणाला, ओके. नक्की. दिव्या व अभय गेल्यावर इतका वेळ मनावर ताबा ठेवला होता तो गेला. रीया संदेशला जवळ घेऊन खूप रडली. मग शांत झाली. तिने ठरवले रडून काही उपयोग नाही. लवकरात लवकर या प्रकरणाचा छडा लावून निर्णय घ्यायला हवा.
अभयने एक डिटेक्टिव्ह सुदेश व मायरावर लक्ष ठेवायला नेमला. व त्याला पुरावे गोळा करायला सांगितले. आठ दहा दिवसांत डिटेक्टिव्हने सर्व पुरावे गोळा करून दिले. रीया, अभय व दिव्याला म्हणाली की, हे पुरावे मी सुदेशला दाखवते, यावर तो काय म्हणतो, बघते. मायराचा नाद सोडून दे. आपण परत भारतात जाऊ व झाले गेले विसरून परत नव्याने संसार करू. असे सांगून बघते. त्याने ऐकले तर चांगलेच आहे, पण नाहीच ऐकले तर मात्र दोघांच्या आईबाबांना हे सांगावे लागेल. रीयाचे म्हणणे दोघांना पटले. आमची काहीही मदत लागली तर तू केव्हाही आम्हाला फोन कर आम्ही येऊ. असे सांगून दोघे गेले.
ऑफीसच्या कामासाठी टुरवर गेलेला सुदेश आठ दिवसांनी घरी आला. जेवण झाले. संदेश झोपला होता. सुदेशचा मुड बघून बोलता बोलता रीयाने सहज मायराचा विषय काढला. सुदेश तिचे खूपच कौतुक करायला लागला. ती किती हुशार आहे, किती व्यवस्थित रहाते. किती सुंदर दिसते. तिच्यामुळे कंपनीला किती फायदा होतो वगैरे वगैरे अगदी रंगवून सांगत होता. रीया म्हणाली, तुला पण ती खुप आवडते ना? तो त्याच्याही नकळतपणे बोलून गेला. म्हणजे काय? आहेच ती कोणालाही आवडण्या सारखी. माझे तर तिच्या शिवाय एकही काम होत नाही. अच्छा, म्हणून तुम्ही दोघे जागा घेऊन एकत्र रहाता तर? तिच्या या बोलण्याने त्याने चमकून रीयाकडे बघितले. रीया म्हणाली, मांजर डोळे मिटून दूध पित असली तरी बाकीच्यांना ते कळते. मला माहीत आहे, तू व मायरा एकत्र रहाता, ऑफीसच्या कामाच्या निमित्ताने बाहेर जाता. माझ्याकडे त्याचे सगळे पुरावे आहेत. पण मला माझा संसार मोडायचा नाही. तू संदेश साठी व आपल्या कुटुंबासाठी मायराचा नाद सोडून दे. आपण भारतात परत जाऊ. तिथे नोकरी करू. आधी यासाठी सुदेश तयार होत नव्हता. तेव्हा रीया म्हणाली ठिक आहे मी आपल्या दोघांच्या आईबाबांना बोलावून घेते व त्यांना तुझे प्रताप दाखवते, असे म्हटल्यावर तो तयार झाला. रीयाने फोन करून दिव्या व अभयला सर्व सांगितले व म्हणाली, आम्ही भारतात परत जातोय. तुमच्या दोघांमुळे हे शक्य झाले. तुमचे हे ऋण मी कधीही विसरणार नाही. Thanku so much to both of you. भारतात याल तेव्हा आमच्या घरी नक्की या.
दोघांनी राजीनामा दिला व भारतात परत आले. सगळे व्यवस्थित पुर्ववत झाले तरी त्या आठवणी विसरणे रीयाला खूप जड जात होते. सुदेश व मायराचे फोटो, त्यांचे रिलेशन व त्या नकोशा आठवणी आयुष्याच्या मोबाईला जर डिलीट करायचे बटण असते तर किती बरे झाले असते हे सर्व डिलीट केले असते, असे रीयाच्या मनात आले.
खाली दिलेल्या वाक्यांचा उपयोग करून कथा लेखन (२४/११/२५)
*आयुष्यामध्ये डिलीट बटण नक्की ठेवा, *
* कारण काही खोटी नाती, काही खोटी माणसं आणि काही चुकीच्या आठवणी हे सर्व डिलीट झालंच पाहिजे. *
आयुष्य मोबाईल सारखे असते तर….
रीया मोबाईल मधले नको असलेले फोटो, मेसेज, व्हिडिओ डिलीट करत होती. आणि अचानक तो फोटो दिसला…. लग्नाच्या पहिल्या वाढदिवसाचा दोघेही केक कापतानाचा. किती आनंदात होते दोघेही. तो दिवस दोघांनी खूप मजेत घालवला होता. त्याच दिवशी त्याने म्हणजे सुदेशने तिला सांगितले, पुढच्या वर्षी आपले बाळ हवे लग्नाच्या वाढदिवसाला. ती लाजली होती हे ऐकून. तिलाही बाळ हवेच होते.
रीया व सुदेशचे लग्न म्हटले तर ठरवून….. म्हटले तर लव्ह मॅरेज होते. दोघांचे बाबा एकमेकांचे जीवलग मित्र. वरचेवर दोन्ही कुटुंबे एकत्र येत होती. दोघंही लहानपणापासून एकमेकांना ओळखत होते. वयात आल्यावर एकमेकांना आवडत होते. पण प्रेमात पडायच्या आधीच घरच्यांनी दोघांचे लग्न ठरवले व दणक्यात झालेही.
सुदेश शिकायला अमेरिकेला गेला होता तिथेच नोकरी लागली. भारतात येऊन आई बाबांच्या पसंतीने रीयाशी लग्न केले व तिला घेऊन तो अमेरीकेत गेला. रीया पण शिकलेली होती. तिला पण तिथे नोकरी लागली. दोन तीन वर्षे खूप मजेत गेली. सुदेश सुट्टीत रीयाला अमेरिकेतील प्रेक्षणीय स्थळे दाखवत होता.
एक दिवस रीयाने गोड बातमी दिली. दोघेही आईबाबा होणार होते. दोन्ही घरच्यांना अतिशय आनंद झाला. सुदेश रीयाची खूप काळजी घेत होता. दोघांचे आईबाबा एकदा येऊन गेले. रीयाला नऊवा महिना लागला तशी ती भारतात आली. थोडे दिवस सासरी राहून माहेरी आली. एका गोड मुलाला जन्म दिला. सगळ्यांना आनंद झाला. सुदेश ही पंधरा दिवसाची सुट्टी घेऊन आला होता.
सहा महिने राहून रीया मुलाला संकेतला घेऊन अमेरीकेला परत गेली. दोघांचा दिवस खूपच धावपळीत जायला लागला. रीया घरुन काम करत होती. सुदेशला प्रमोशन मिळाले. तो नवीन शाखेचा मुख्य अधिकारी झाला. त्याची सेक्रेटरी मायरा, दिसायला सुंदर व हुशार होती. कामाच्या निमित्ताने ते सतत एकत्र असायचे आणि…. त्याचा नको तो परीणाम झाला. सतत बाहेर गावी ऑफीसच्या कामासाठी सुदेश व मायरा जाऊ लागले. त्याचे रीया व संदेश कडे दुर्लक्ष व्हायला लागले. त्याचे घरा पेक्षा ऑफिस मध्ये मन रमायला लागले.
ऑफीसचे काम, घरातले काम व संदेशचे करण्यात रीयाच्या हे लक्षातही आले नाही की, सुदेश आपल्यापासून दूर जातोय. एकदा संदेशला ताप आला म्हणून रीयाने सुदेशला फोन लावला पण फोन बंद होता म्हणून तिने ऑफिस मध्ये फोन लावला. तेव्हा तिला कळले की, तो आठ दिवस झाले ऑफीसला येतच नाही. रीया विचार करायला लागली की, सुदेश ऑफीसला जात नाही. तर मग हा ऑफीसला सांगून कुठे जातो? रीयाने सुदेश घरी आल्यावर विचारले की, तुझा फोन लागत नव्हता म्हणून मी तुझ्या ऑफिसला फोन केला तेव्हा कळले की, तू आठ दिवस ऑफिसला गेलाच नाहीस. मग कुठे जातोस? त्याने उडवा उडवीचे दिलेले उत्तर ऐकून रीयाला त्याच्या बद्दल संशय यायला लागला.
रीयाची भारतातली एक मैत्रीण दिव्या इथे अमेरीकेत रहात होती. एक दोनदा ती इथे घरी आली होती, कधीकधी फोन वर बोलणे व्हायचे. तिच्या शिवाय रीयाच्या ओळखीचे इथे कोणीच नव्हते. रीयाने सुदेशचे नक्की काय चालले आहे हे जाणून घेण्यासाठी दिव्याची मदत घ्यायची ठरवले. व तिला फोन करून घरी बोलावून घेतले. दिव्या घरी आल्यावर रीयाने सुदेश बद्दल सांगितले. दिव्या पण तिला मदत करायला तयार झाली. ती म्हणाली, या कामात माझ्या मिस्टरांची मदत घेतली तर तुला चालेल का? सुदेश मला ओळखतो पण माझ्या मिस्टरांना अभयला ओळखत नाही त्यामुळे त्याला आपल्यावर संशय येणार नाही व आपल्याला काय खरं आहे तेही कळेल. रीया म्हणाली चालेल पण हे फक्त आपल्या तिघांतच रहायला हवे. ओके. नक्की. असे म्हणून दिव्या घरी गेली.
दिव्याने सुदेश बद्दल अभयला सांगितले व म्हणाली आम्हाला तुझी मदत हवी आहे? करशील ना? तो म्हणाला की, हो नक्की. रीया इथे एकटी आहे. आपल्याला तिला मदत करायलाच हवी. सुदेश च्या ऑफिसचा पत्ता घेऊन तो सुदेशला एक क्लायंट म्हणून भेटला व त्याच्या बरोबर मैत्री केली. तो वरचेवर जायला लागला. बर्याच वेळा सुदेश व मायरा ऑफीस मध्ये नसायचे मग सहज चौकशी केल्यासारखी तो इतर लोकांना सुदेश बद्दल विचारायचा. त्यांच्या बोलण्यातून अभयला कळले की, मायरा व सुदेश यांचे प्रेमसंबंध आहेत व दोघेही एकत्र रिलेशनशिप मध्ये एक जागा घेऊन रहातात. ऐकून अभयला वाईटही वाटले व सुदेशचा राग पण आला.
एकेदिवशी सुदेशचा, त्याच्या नकळत पाठलाग अभयने केला व ते कुठे राहतात ते बघून ठेवले. अभय व दिव्या सुदेश नसताना रीयाकडे आले व सुदेशचे सध्या काय सुरू आहे ते सांगितले. तिला ऐकून सुरवातीला धक्का बसला, पण तिने स्वतःला सावरले. दिव्या म्हणाली, तू आता काय करणार? रीया म्हणाली, मला संशय होताच. आता मला थोडा विचार करायला हवा. मी एकटी असते तर वेगळे व्हायचा निर्णय घेतला असता. पण संदेश साठी निर्णय घ्यायची घाई करून चालणार नाही. अभय तुला काही पुरावे मिळाले तर बघ, म्हणजे सुदेशला पुरावे दिले तर त्याला कबूल करावेच लागेल.
अभय म्हणाला, ओके. नक्की. दिव्या व अभय गेल्यावर इतका वेळ मनावर ताबा ठेवला होता तो गेला. रीया संदेशला जवळ घेऊन खूप रडली. मग शांत झाली. तिने ठरवले रडून काही उपयोग नाही. लवकरात लवकर या प्रकरणाचा छडा लावून निर्णय घ्यायला हवा.
अभयने एक डिटेक्टिव्ह सुदेश व मायरावर लक्ष ठेवायला नेमला. व त्याला पुरावे गोळा करायला सांगितले. आठ दहा दिवसांत डिटेक्टिव्हने सर्व पुरावे गोळा करून दिले. रीया, अभय व दिव्याला म्हणाली की, हे पुरावे मी सुदेशला दाखवते, यावर तो काय म्हणतो, बघते. मायराचा नाद सोडून दे. आपण परत भारतात जाऊ व झाले गेले विसरून परत नव्याने संसार करू. असे सांगून बघते. त्याने ऐकले तर चांगलेच आहे, पण नाहीच ऐकले तर मात्र दोघांच्या आईबाबांना हे सांगावे लागेल. रीयाचे म्हणणे दोघांना पटले. आमची काहीही मदत लागली तर तू केव्हाही आम्हाला फोन कर आम्ही येऊ. असे सांगून दोघे गेले.
ऑफीसच्या कामासाठी टुरवर गेलेला सुदेश आठ दिवसांनी घरी आला. जेवण झाले. संदेश झोपला होता. सुदेशचा मुड बघून बोलता बोलता रीयाने सहज मायराचा विषय काढला. सुदेश तिचे खूपच कौतुक करायला लागला. ती किती हुशार आहे, किती व्यवस्थित रहाते. किती सुंदर दिसते. तिच्यामुळे कंपनीला किती फायदा होतो वगैरे वगैरे अगदी रंगवून सांगत होता. रीया म्हणाली, तुला पण ती खुप आवडते ना? तो त्याच्याही नकळतपणे बोलून गेला. म्हणजे काय? आहेच ती कोणालाही आवडण्या सारखी. माझे तर तिच्या शिवाय एकही काम होत नाही. अच्छा, म्हणून तुम्ही दोघे जागा घेऊन एकत्र रहाता तर? तिच्या या बोलण्याने त्याने चमकून रीयाकडे बघितले. रीया म्हणाली, मांजर डोळे मिटून दूध पित असली तरी बाकीच्यांना ते कळते. मला माहीत आहे, तू व मायरा एकत्र रहाता, ऑफीसच्या कामाच्या निमित्ताने बाहेर जाता. माझ्याकडे त्याचे सगळे पुरावे आहेत. पण मला माझा संसार मोडायचा नाही. तू संदेश साठी व आपल्या कुटुंबासाठी मायराचा नाद सोडून दे. आपण भारतात परत जाऊ. तिथे नोकरी करू. आधी यासाठी सुदेश तयार होत नव्हता. तेव्हा रीया म्हणाली ठिक आहे मी आपल्या दोघांच्या आईबाबांना बोलावून घेते व त्यांना तुझे प्रताप दाखवते, असे म्हटल्यावर तो तयार झाला. रीयाने फोन करून दिव्या व अभयला सर्व सांगितले व म्हणाली, आम्ही भारतात परत जातोय. तुमच्या दोघांमुळे हे शक्य झाले. तुमचे हे ऋण मी कधीही विसरणार नाही. Thanku so much to both of you. भारतात याल तेव्हा आमच्या घरी नक्की या.
दोघांनी राजीनामा दिला व भारतात परत आले. सगळे व्यवस्थित पुर्ववत झाले तरी त्या आठवणी विसरणे रीयाला खूप जड जात होते. सुदेश व मायराचे फोटो, त्यांचे रिलेशन व त्या नकोशा आठवणी आयुष्याच्या मोबाईला जर डिलीट करायचे बटण असते तर किती बरे झाले असते हे सर्व डिलीट केले असते, असे रीयाच्या मनात आले.