# माझ्यातली मी #
****** ब्लॉग लेखन टास्क******(१७/११/२५)
…….. दोन सखींच्या आठवणीतील सुसंवाद…..
प्राजु आपल्या मुलीला शाळेत सोडायला गेली असतांना तिची एकीशी भेट झाली. तिनेही तिच्या मुलाला नव्यानेच या शाळेत टाकले होते. थोडीशी बुटक्या बांधायची ती आपल्या मुलाला स्कुटी वरून शाळेत सोडायला आली होती. आजकालच्या छोट्या गाड्या सुद्धा उंच यायला लागल्या. तिला खरंतर ते चालवताना अवघडल्यासारखे वाटायचे. पण मनाने खंबीर. सोडणार तर याच गाडीने हा तिचा ठाम निश्चय.पहिल्याच भेटीत ती प्राजुला खूपच जवळची वाटायला लागली.
मुलांना शाळेत सोडून दोघींनी एकमेकींची चौकशी केली. त्यात ती मारवाडी समाजाची आहे हे समजले. तिचे नाव विजया. ती चक्क प्राजुशी मराठी बोलायला लागली. हा अनुभव प्राजुला वेगळा वाटला.
मारवाडी लोक हे खरंतर कंजूस असतात असे प्राजुला वाटायचे. सगळं लक्ष त्यांचं मोठ्यांच्या दडपणाखाली गेलेलं असायचं. लहानपणापासून म्हणजे समजायला लागल्यापासून चूल एके चूल हाच त्यांचा पायंडा. त्यांच्यात नोकरीला अजिबात प्राधान्य नाही असे विजयाने प्राजुला सांगितले. पण लग्नाआधीच मी माझ्या सगळ्या अटी त्यांना सांगून या घरात पाऊल टाकले.
प्राजु म्हणाली,
विजया, तुझ्या या अटीचा त्यांनी सहजासहजी असा पटकन विचार कसा काय केला? तू तर म्हणतेस आमच्यात नोकरीला महत्त्व दिले जात नाही.
हो अगं,
त्यांचं बरोबरच होतं पण माझ्या माहेरी हा पायंडा कधीच चालला नाही. माझ्या माहेरची सगळी लोक शिकलेली. मी सुद्धा फायनान्स मध्ये MBA करून बँकेत नोकरीला लागले. लग्नाच्या वेळेला सासरकडच्यांनी मला तुला नोकरी सोडावी लागेल ही अट घातली.
विजया, मग तू काय केलेस? प्राजु म्हणाली.
अगं, मी सपशेल त्यांना नकार दिला पण माझ्या होणाऱ्या भावी नवऱ्याने त्याच्या आई-बाबांचा पायांडा हाणून पाडला व माझ्याशी लग्न केले.
विजया,
तुला एक सांगू, तू बुटकी असलीस तरी तू खूप देखणी आहेस. तुझा होणारा नवरा तुझ्या रूपावर फिदा झाला नसेल.
तसं नाही गं.
अगं मग कसं,
प्राजु, मला सुरुवातीला त्यांनी सांगितले की माझ्या बहिणीं सुद्धा खूप हुशार. सगळ्याच शिकल्या पण शेवटी चूल आणि मूल हे संसार सूत्र समजून त्या बाहेर न पडता घरातच रांधेवाडा उष्टी काढा करत बसल्या. म्हणून त्याने ठरवले की हा पायंडा हाणून पाडेन आणि माझ्या बायकोला पूर्णतः स्वातंत्र्य देईन.म्हणून त्यांनी माझ्याशी लग्न केले.
बापरे विजया,
धन्य तुझ्या नवऱ्याची. भाग्यवान आहेस तू. खरंच असा नवरा मिळायला भाग्य लागतं.
रोज रोजच्या भेटीत त्या इतक्या जवळ येऊन गेल्या, इतक्या चटकन एकमेकात मिसळल्या की घरी काय केले? आणि आज काय बनवणार? अशा गोष्टी त्या दोघी एकमेकांशी शेअर करायच्या.
प्राजू म्हणाली,
विजया आमचा भिशीचा ग्रुप आहे गं. तू आम्हाला जॉईन कर ना.
विजया म्हणाली,
प्राजु, अगं मी नोकरी करणारी आणि मला कसा वेळ मिळणार? तुमची भिशी तर मधल्या वारी असेल.
हो अगं मधल्या वारीच असते पण तू भिशीत हवी आहे मला. मी बोलेन माझ्या मैत्रिणींशी.
विजया म्हणाली,
अगं शनिवार रविवारी सुट्टी असली की सगळ्याच बायका बहुदा नवऱ्यासोबत आऊटरला जातात. उगीच तुमच्या भिशीत खोळखंडोबा नको.
बरं विजया,
तुझच तर तसं नसेल की तुला नवऱ्याबरोबर आऊटर ला जायचं असेल.
ती म्हणाली,
नाही ग असं काही नाही. आपण काय नेहमीच जातो. एखाद्या वेळेला जातो पण आपण सगळ्यांचाच विचार करायला पाहिजे ना.
प्राजु, तू तुझ्या मैत्रिणींना विचारून बघ. बघूया काय ठरते ते. मला तर खूप आवडेल.
लहान सहान गोष्टीत सुख मानणारी, सुख शोधणारी विजया प्राजुला खूपच आवडायला लागली. तिचं घर खरं म्हणजे एकत्र कुटुंब पद्धतीत वावरणार. नोकरी करत असून सुद्धा ती घर आरशासारखं स्वच्छ ठेवायची. सिनेमा नाटक बघायला गेले तर मुले, जाऊ,दीर व पुतणे सगळ्यांना सोबत घेऊन जायची.
एक दिवस प्राजुने तिला मार्केटमध्ये माझ्यासोबत येतेस का म्हणून विचारले तर पठ्ठी एका पायावर तयार.
विजया, अगं घरी तर विचारशील .
अगं काही नाही. मला कशालाच ना नाही आता. कारण नोकरी करून मी सगळ्यांच सगळं करून निघते. त्यामुळे मी आता घरातली सगळ्यांचीच एक जीवश्च मैत्रीणच झाले आहे. आज रविवारच आहे. आम्हाला कुठे जायचे पण नाही. जाऊया आपण.
लगेच प्राजूने फोन ठेवून गाडी तिच्या घराच्या दिशेने काढली. विजया दारातच तिची वाट पाहत उभी होती. दोघी खरेदी करायला भाजी मार्केट व फळ मार्केटमध्ये गेल्या. प्राजुने आपली नेहमीप्रमाणे खरेदी केली व विजयाने मोठे कुटुंब असल्यामुळे टोपलीभर फळे व किलोच्या हिशोबात बसणारी बिस्किटे घेतली.
अगं विजया इतकी बिस्किटे. काय करतेस ग इतक्या बिस्किटांच.
अगं आईस्क्रीम बनवायचं तर घरीच हा माझा स्वतःचा पणच आहे. त्यासाठी मी इतक्या प्रकारची बिस्किटे घेतली.
बापरे, धन्य आहेस तू. तिचे प्रत्येक वेळेचे बोलणे ऐकून प्राजू चाटच पडायची.
प्राजूच्या मैत्रिणींनी विजयाला भिशीत घेतले. प्राजूला खूपच आनंद झाला. ती पार विजयाच्या मैत्री प्रेमात वेडी झाली.
एकदा एका भिशीसाठी विजया नट्टापट्टा करून आली आणि सहजच म्हणाली, माझे प्रमोशन झाले मी चीफ मॅनेजर झाले ना. त्यामुळे ऑफिस मधून हेल्थ चेक अप करून घेतले.त्यात कळले की तिला ब्रेस्ट कॅन्सर झाला.
प्राजुला डोक्यावर बर्फाचे पाणी पडल्यासारखे झाले. सगळे वातावरण शांततेत बुडून गेले. भिशी आटोपल्यावर प्राजु विजयाशी एकट्यात बोलली.
विजया,
काही काळजी करू नकोस. तू या आजाराचं ओझं समजू नकोस. तुझ्या घरची सगळी मंडळी खरोखरच खूप चांगली आहे. तुझी पुरेपूर काळजी घेऊन तुला या आजारातून मुक्त करतील. आज-काल या आजारावर खूपच रामबाण उपाय आहेत. शिवाय तुझी ही मैत्रीण तुझ्यासाठी कधीही हजर राहणार,कधीच मागे हटणार नाही.
प्राजु व विजयाचे डोळे अश्रुंनी डबडबले व त्यांनी त्या आसवांना वाट मोकळी करून दिली. तिची ट्रीटमेंट परदेशात झाली. तिच्यासोबत नवरा,जाऊ व दीर सगळे गेले. प्राजुनी तिच्या मुलाला व पुतण्यांना स्वतःकडे आणून त्यांची काळजी घेतली. विजया पूर्णतः बरी होऊन वापस आली व प्राजुला म्हणाली,
प्राजु अग,
मी माझ्या मागच्या जन्मी कोणतं पुण्य केलं असेल की मला निस्वार्थ प्रेम करणारी माणसं व तुझ्यासारखी सुखात सुख व दुःखात दुःख मानणारी मैत्रीण मिळाली.
त्यामुळे अशी माणसं आपल्या आसपास असतील तरच जगण्यातली मज्जा और असते.
….. अंजली आमलेकर…..