#माझ्यातली मी

#माझ्यातली मी
#कथालेखन टास्क
#स्पेशल व्यक्ती

आयुष्य खूप सुंदर आहे आणि हो आयुष खूप छोटंही आहे …आणि या आपल्या आयुष्यात काही लोक खूप स्पेशल असतात , पण का स्पेशल असतात हे आपल्याला सांगता येत नाही , पण त्यांच्या नुसत्या असण्यानेही आपल आयुष्य आणखीन सुंदर बनते.
माझ्याही आयुष्यात माझे बाबा माझ्यासाठी खूप स्पेशल होते . नुसत्या त्यांच्या असण्याने माझ्या आयुष्याला सोन्याचा किनारा लाभला होता , पण या सोनेरी किनाऱ्याची किंमत मला कधी कळलीच नाही. माझ्या पाठीशी कोणीतरी भक्कम उभं आहे याची जाणीव कधीच झाली नाही . मला वाटायचं मी माझ्या प्रयत्नांनी माझ्या स्वबळावर पुढे जात आहे , पण नाही त्या व्यक्तीची प्रेरणा होती , पडले तर सांभाळायला आधार होता , म्हणून मी धावायची ….का ? तर त्यांच्या एका कौतुकीच्या थापासाठी मी धडपडायची , त्यांच्याकडून शाब्बासकी मिळवण्यासाठी दिवस-रात्र झटायची . मला मिळणाऱ्या यशामध्ये सिंहाचा वाटा त्यांचा असायचा पण मला कधी समजलेच नाही .
माझं यश पाहून त्यांच्या डोळे भरून यायचे आणि हेच भरलेले डोळे पाहण्यासाठी मी धडपडायची . नुसत त्यांच्या असण्याने मला हत्तीचे बळ प्राप्त व्हायचं .
आज ते या जगात नाहीत पण त्यांच्या आठवणीने सुद्धा मला एक प्रकारची शक्ती मिळून जाते .
पण माझे बाबा माझ्यासाठी का स्पेशल होते आता मला कळून चुकते आहे . कौतुकाची धाप नसले की माणूस पोरका होतो . अंतकरणाने शाब्बासकी देणारी व्यक्ती जीवनात नसली की धडपडायची इच्छा सुद्धा मिटून जाते …….

रूपाली मठपती …