#माझ्यातलीमी
#विकेंडटास्क(१४/११/२५)
#कथालेखन
#मोबाईल_हटवा_बालपण_वाचवा.
मोबाईल हटवा बालपण वाचवा
चंगूमंगू, चला उठा! परत एकदा आपल्या रुटीनला सुरुवात करू या!
“काय गं मम्मी? झोपू दे की! यू नो, मी किती वाजता झोपले ते!”
“इट्स ओके, केव्हाही झोप. पण आता सकाळी उठायला लागणार, हे खरं आहे.”
“नाही हो मम्मी… प्लीज, पप्पा सांगा ना रे मम्मीला!”
“चला, संध्याकाळी आपली फ्लाईट आहे. आपण आता भारतात परत जाणार. तिथलं लाईफ वेगळं आहे. तिथे गेल्यावर उगाच ग्रॅनीकडून उपदेशाचे डोस पाजून घ्यावे लागतील. पहिला तो मोबाईल फोन बाजूला ठेवा बघू.”
“मम्मी, तू आता आम्हाला काय नेम ने काॅल केलं!”
“चंगूमंगू हे व्हॉट रॅबिश! हे काय? माझं नाव ‘इव्हा’ आहे आणि हा ‘जीत’.”
“आता तुमची भारतीय नावं काय आहेत, माहिती आहे का? तू ‘शलाका’, आणि हा ‘शार्दुल’.”
“व्वा, काय छान बंगला आहे! बापरे, किती हा गोंधळ मम्मी? इथे नॉइज पॉल्यूशन नाही की काय?”
“अरे, जरा शांत बसा. ग्रॅनीने ऐकलं तर लेक्चर देईल.”
“ऐ चंगूमंगू, हातात लाल फोन बाजूला ठेवा, आणि इकडे या. सर्वांची ओळख करून देते. आपल्या पेक्षा मोठ्या माणसांची ओळख करून दिली की पाया पडायचा आणि आशीर्वाद घ्यायचा. बरं का? हे तिघं आहेत ना, ते तुमचे काका-आजोबा आणि या तिघं काकी-आजी. हे पाच काका आणि या चार काकी किंवा काकू. आणि ही सर्व बच्चे कंपनी – तुमचे दादा-ताई म्हणणा किंवा दिदी-भाऊ. जे काय ते, तुम्हाला सांगितलं तसं हाक मारायची. बरं का चंगूमंगू!”
“माझं नाव शलाका आणि याचं नाव शार्दुल आहे. चंगूमंगू नको म्हणू आम्हाला काय?”
एखाद महिना गेला असेल. रोज मोबाईलवरून लेक्चर: हे करायचं नाही, ते करायचं नाही. मूळात मोबाईलची घाणेरडी सवय. आईने च लावली असणार. स्वतः जायचं कामाला निघून मुलांना द्यायचं – महागडं मोबाईल फोन घेऊन. संपले यांचं काम!
“आई, मी त्यांना या सवयी नाही लावल्या. त्याच्या शाळेतून सर्व अभ्यासक्रम मोबाईल फोन पाठवला जातो, मग द्यावाच लागतो की फोन. मी पण खूप वैतागून सांगते की जास्त वापरू नका हा फोन, पण ते दोघं ऐकतच नाहीत.”
दुसरं महत्त्वाचं कारण म्हणजे त्यांना इथल्या लोकांची सवय नाही. मी म्हणते, आपण वेगवेगळे राहिलो तर बरं होईल. म्हणजे प्रत्येकाला आपली आपली पेस मिळेल. किती हा गोतावळा! तो आवाज प्रत्येक क्षणु एकमेकांना विचारून – मग काय? ते करायचं नाही हो, जमणार. मुळात एवढी लेंढारचेंढार काढताना विचार केला असता तर बरं झालं असतं.
“तोंडाला लगाम घाल बरं श्रेष्ठा! लेंढारचेंढार काढली म्हणून कुणाला हिणवतेस? ही लेंढारचेंढर एकमेकांना मदत करून एकत्र राहतात. बघ, सगळ्या मोठ्यांच्या हातात फक्त अर्धा ते पाऊण तास मोबाईल फोन असतो. घरातील मुलांनी फोन फक्त स्कूलमधून काय मेसेज आला आहे हे पाहण्यापुरताच घ्यायचा. हा नियम मुलं तंतोतंत पाळतात.”
“त्यात काय? माझ्या मुलांना पण लावा वळण. बघू, सोडतात का मोबाईल फोन सोडतात का?”
“ठीक आहे, असं सांग की तुझ्यांच्याने हे सर्व होणार नाही. मग मी बघते काय करायचं ते!”
“ऐ चंगूमंगू, इकडे या. तो हातात लाल मोबाईल फोन आधी बाजूला ठेवा, आणि दादा-ताई, भाऊ, मुन्नी-मुन्ना, बबलू-बबली सर्वांना बोलावून घेऊन या.”
“ते सर्व माती-पाण्यात खेळतायत नाही? येत नाही? ते किती घाणेरडे हात करून घेतलेत त्यांनी!”
“चला, तुम्ही पण दोघं ही सदाफुलीची झाडं आहेत. ती आता आपण तिघं मिळून लावू या.”
“शी… शी! आम्ही दोघं मातीत हात घालणार नाही. ते हायजिनिक नाही.”
“ऐ चंगूमंगू, हायजिनिक वगैरे हे तुमच्या घरात ठेवा. आता मी सांगते ना? ही घे छोटी प्रहार. हा असा खड्डा कर आणि त्यात हे झाड मूळ बरोबर त्या खड्ड्यात सोड. आणि आता बाजूने माती घालून थोडाथोडा दाब दे. ती छोटी झारी दोघांनी मिळून उचला आणि थोडं पाणी घाला त्या रोपांना. हे असं रोज या रोपांना पाणी घालायचं.”
“चला, आता इकडे या!”
“आजी, हे हिरवे मणी इथे कसे लटकले आहेत?”
“ते हिरवे मणी नाहीत, ती ओली मिरी आहे.”
“काय तू मिन ब्लॅक पेपर! ओ एस, व्वा!”
आजीने आम्हाला किती वेगवेगळे गेम शिकवले. ते पण एका दिवसात. मामाच पत्र हरवलं, आंधळी कोशिंबीर, लगोरी, लपंडाव – हे सर्व आऊटडोअर गेम आणि इनडोअर गेम माहिती आहेत का कुठले? (नाव, गाव, फळं, फुलं, भाजी, आडनाव) हे एका कागदावर एका अक्षरावरून लिहायचं. कॅरम, पत्ते, सापशिडी, ते काय – काच आणि कवड्या आणि शिंपल्या घेऊन खेळतात तो खेळ.
“आई, तुम्ही एका दिवसात कमाल करून दाखवलीय की! जवळजवळ चार ते पाच तास मुलांनी फोनला हात नाही लावला.”
“अगं, सगळं आपल्या फाशीचं असतं, पण उगाच आपण इथे-तिथे शोधत असतो. दुसरी गोष्ट लक्षात घे तू, मघाशी म्हणालीस – इतकी कशाला लेंढारचेंढर काढायची? त्याच उत्तर आता देते. एकुलतं एक किंवा दोन मुले असली की त्यांना एक-दोन वेगळे खेळ घेऊन द्यावे लागतात किंवा मग मोबाईल फोन – त्यावर त्यांना फक्त बोटांनी खेळता येत. पण जेव्हा घरात जास्त लहान मुलं किंवा मोठा गोतावळा असतो ना, तेव्हा शेअरिंग आणि केअरिंग हे आपोआपच घडतं. वेगळं ज्ञान किंवा ट्यूशनची गरज लागत नाही. त्याच बरोबरीने खाण्याच्या सवयी पण चांगल्या लागतात. चढाओढने सर्व पदार्थ खाल्ले जातात. जास्त काही तुला लेक्चर देत नाही. तू सुज्ञ आहेस.”
“बघ, करून अशा प्रकारे मोबाईल हटवा, बालपण वाचवा हे करता येईल. सुरुवात आपल्यापासून करून बघ. मग सर्व काही सुरळीत आणि सोपं होईल. पटलं तर वर नाही तर दे सोडून.”
#माझ्यातलीमी_कथालेखन_१६_११_२०२५_रविवार
©️®️ #सौअपर्णाजयेशकवडे.
