बाकावरची सावली

​#माझ्यातली मी
#लघुकथालेखन
@everyone
🌹शीर्षक –बाकावरची सावली 🌹

​बागेतला जुना बाक वसंतरावांच्या आयुष्याची शांतता बनला होता. मनात मोकळी सावली,कारण नात्यांची व्याख्या फक्त नावापुरती उरली होती.

​मग रिया तिथे खेळायला यायची, एक चिमुकलं चांदणं. खेळून झाल्यावर ती त्यांच्या बाकाजवळ थांबायची.
​एक दिवस वसंतरावांनी विचारले, “बाळ, इथे येतेस, पण बोलत नाहीस. काय नाव तुझं?”
रिया: “बोलण्यापेक्षा, मला तुमच्याजवळ शांत वाटतं.”
​रिया त्यांच्यासमोर बसायची. वसंतराव तिच्या निखळ हास्यात स्वतःचं बालपण पाहायचे.
​रिया: “काका, तुम्ही नेहमी एकटे का बसता?”
वसंतराव: “मी एकटा नाही, तू आहेस ना माझी सोबत.”
रिया: “माझं नाव माहितीये तुम्हाला?”
वसंतराव: “माझ्यासाठी तू आनंद आहेस.”
रिया: “आणि तुम्ही कोण आहात माझ्यासाठी?”

वसंतरावांच्या डोळ्यांच्या कडा ओलावल्या. ते म्हणाले, “सावली. मी तुझ्यासाठी एक शांत सावली आहे, जिथे बंधन नाही, अपेक्षा नाही.”
​त्यांच्या नात्यात ना नाव, ना रक्ताची ओळख. केवळ दोन शांत जीव, एकमेकांना हृदयाची ओढ देत होते.
​रिया दूरदेशी जाणार होती. शेवटच्या दिवशी ती गळ्यात पडून रडली.
रिया: “आता कोण देणार मला ही शांत सावली?”
वसंतराव: (मायेने) “बाळे, काही नाती नावाविनाच खरी असतात, हृदयात जिवंत राहणारी. ज्यांना आपण नाव देतो, ती तर कधीकधी फक्त नावापुरतीच उरतात. हे नातं जपून ठेव.”
​रिया दूर गेली. वसंतरावांना शांत बाकावर जाणीव झाली की, मुलांच्या ‘नावापुरत्या’ नात्यातून आलेली पोकळी, रियाच्या नाव नसलेल्या मायेने भरून निघाली होती. त्यांना अर्थपूर्ण आणि निस्वार्थ नातं मिळाल्याचं शांत समाधान होतं.

​शब्द संख्या 200 ~अलका शिंदे