#माझ्यातली मी
#विकेंड टास्क लेखन
#रीलविरुध्दरीयल दीर्घाकथा
कथा -स्वप्नातून सत्याकडे
नेहा नुकतीच बाविशीत आलेली, स्वप्नाळू दुनियेत जगणारी. तिचे जग म्हणजे तिच्या बेडरूममधला टीव्ही आणि त्यावर २४ तास चालणाऱ्या मालिका. नायकाचा रुबाब, नायिकेचा साधेपणा आणि त्यांच्यातले ते हळूवार प्रेम… कॅण्डल-लाईट डिनर, पावसात भिजताना एकमेकांकडे पाहत दिलेले ‘किस’, सासू-सुनेतील सुरुवातीची गोड भांडणं आणि मग शेवट गोड करणारा भव्य सोहळा. नेहाने आपला भावी संसार याच चित्रांनी रंगवला होता.
कॉलेजच्या शेवटच्या वर्षाला असतानाच तिच्या आयुष्यात अथर्व आला. उंच, हसरा, बोलण्यातला सहज रोमँटिकपणा… अगदी मालिकेतील हिरोसारखाच! अथर्वने जेव्हा तिला पहिल्यांदा कॉलेजमध्ये गुडघ्यावर बसून लाल गुलाब दिला, तेव्हा नेहाच्या डोळ्यांसमोर तिच्या आवडत्या मालिकेतील ‘तो’ प्रसंग उभा राहिला. तिचे हृदय आनंदाने फुलून गेले.
”अथर्व, तू अगदी माझ्या स्वप्नातला राजकुमार आहेस!” ती म्हणाली होती.
“आणि तू माझी ‘प्रिन्सेस’!” अथर्वने तितक्याच नाटकीय पद्धतीने उत्तर दिले.
फार काळ वाट न पाहता, घरच्यांच्या संमतीने त्यांचे लग्न झाले.
लग्न झाल्यावर नेहाने आपल्या स्वप्नातील संसार प्रत्यक्षात आणायला सुरुवात केली.दररोज सकाळी उठल्यावर अथर्वने कॉफीचा मग बेडवर आणावा. ‘गुड मॉर्निंग डार्लिंग’ म्हणावे आणि दिवसभर तिच्याजवळ रोमँटिक गप्पा माराव्यात. अशीच स्वप्न तिची पण प्रत्यक्षात अथर्व सकाळी ७ वाजता उठायचा. घाईघाईत आवरून, आईने केलेला चहा गटकून तो ऑफिसला निघून जायचा. “बाय नेहा!” म्हणायचंही त्याला भान नसायचं.
नेहाने विचार केला, ‘ठीक आहे, सुरुवातीला असेच असते. मालिकेतही सुरुवातीला हिरो बिझी असतो, पण नंतर… नंतर तो नायिकेसाठी वेळ काढतो.’
नेहाने अथर्वला सरप्राईज देण्यास सुरुवात केली. कधी ‘कॅण्डल लाईट डिनर’ची तयारी करायची, तर कधी खास केक बनवायची. पण अथर्व थकून यायचा आणि म्हणायचा, “अगं नेहा, आज नको प्लीज. खूप काम होतं, नुसती शांतता हवी आहे. हे काय दिवे लावले आहेत? उजेड कर.”
नेहाचा उत्साह मावळायचा. एक दिवस तिने अथर्वला थेट विचारले:
”अथर्व, मला असं वाटतं की आपण एकमेकांशी जोडलेले नाही आहोत. तू मला कधी बाहेर फिरायला घेऊन जात नाहीस. कधी ‘आय लव्ह यू’ म्हणत नाहीस. मालिकेत तर रोज…!” अथर्व हसला. तो हसणे नेहासाठी उपहासाचे होते.
“नेहा, प्लीज! हे काय मालिका लावतेस सतत? मालिका आणि आयुष्य एक नसतं. मी रोज सकाळी ८ तास ऑफिसमध्ये राबतो, ते कशासाठी? आपला संसार सुखाचा व्हावा यासाठी! कामावरून आलो की मला आराम हवा असतो, ‘ड्रामा’ नाही.”नेहाच्या डोळ्यात पाणी आले. तिला मालिकेतील नायकाचा ‘रोमँटिक राग’ आठवला, जो नायिकेला जवळ घेऊन शांत करायचा. पण अथर्वने शांतपणे टीव्ही लावला आणि बातम्या ऐकू लागला.
हे नेहाच्या आयुष्यात रोज घडू लागले तिच्या मनात निराशेने घर केले.
दोन वर्षभरानंतर नेहा पूर्णपणे थकून गेली होती. अथर्व चांगला माणूस होता, प्रामाणिक होता, पण तो रोमँटिक नव्हता. तो एक सामान्य, जबाबदार, मध्यमवर्गीय पुरुष होता, जो आपल्या मर्यादा आणि जबाबदाऱ्यांमध्ये जगत होता.
नेहाचा स्वयंपाकघरातील वेळ वाढला होता आणि टीव्हीवरील वेळ कमी झाला होता. एके दिवशी तिने टीव्हीवर तिची आवडती मालिका पाहिली, ज्यात नायिका ‘आपल्या संसारात खुप खुश होती. पण प्रत्यक्षात न्यूजपेपर मध्ये तिच्या घटस्फोट साठी केस सुरु आहे कारणे होती घटस्फोटसाठी दोघांमधला इगो तु प्रसिद्ध का मी जास्त प्रसिद्ध. न्युज मध्ये दोघेही झळकत होते. ज्या जोडीला पडद्यावर बघून नेहा स्वप्न बघत होती तसं आयुष्य जगायचं तीच जोडी आज कोर्टात एकमेकांविरुद्ध भांडत होती.
नेहाने टीव्ही बंद केला. शांतपणे ती आपल्या लहानग्या बाळाकडे (जो नुकताच झाला होता) पाहत होती. बाळ शांतपणे झोपले होते.
ती आपल्या मनात बोलू लागली:
”या पडद्यावरचे प्रेम किती सोपे आहे! एक ‘हसती खेळती फॅमिली ‘, एक ‘रोमँटिक जीवन ‘ आणि सगळे प्रॉब्लेम्स जसे येतात तसे लगेच संपतात. पण माझ्या आयुष्यात अथर्वने मला कधी रोमँटिक झाला नाही पण प्रत्येक प्रॉब्लेम त्याने कधी मला सांगितला नाही, पण माझ्या डिलेव्हरीच्या वेळी माझ्याबरोबर राहिला.
जेव्हा बाळ झाले, तेव्हा रात्री जागून त्याने माझी काळजी घेतली. जेव्हा मी आजारी पडले, तेव्हा त्याने स्वतःच्या हाताने मला गरम पाणी करून दिले. तो कॅण्डल-लाईट डिनर नाही देत, पण त्याचा घाम… तो माझ्या संसाराची खरी किंमत आहे.” आमच्या दोघांच्या नात्यांत कधीच “अहंकार” नावाचा शब्द आला नाही. आणि मी या जोडप्याकडे बघून स्वतः तशी स्वप्न रंगवत बसले.
नेहाच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले, पण ते दुःख किंवा निराशेचे नव्हते, वास्तवाच्या जाणिवेचे होते.
संध्याकाळी अथर्व ऑफिसमधून थकून घरी आला. त्याच्या चेहऱ्यावर नेहमीचा कामाचा थकवा होता. त्याने सोफ्यावर बसून लगेच फोन पाहिला.
”अथर्व…” नेहा हळूच म्हणाली. अथर्वने तिच्याकडे पाहिले.
नेहा अथर्वजवळ गेली, पण यावेळी तिने भांडण केले नाही, तक्रार केली नाही. तिने अथर्वचा थकलेला चेहरा आपल्या हातात घेतला आणि हळूवारपणे म्हणाली:
”तुम्ही खूप कष्ट करता हो… माझ्यासाठी आणि आपल्या बाळासाठी. ते हिऱ्याच्या हारापेक्षाही जास्त मौल्यवान आहे. मला माफ करा, मी पडद्यावरचे प्रेम… माझ्या वास्तवातील खऱ्या प्रेमापेक्षा मोठे मानले.”
अथर्वच्या डोळ्यांत क्षणभर चमक आली. त्याने नेहाचा हात हातात घेतला. तो रोमँटिक नव्हता, म्हणून त्याने मोठे डायलॉग मारले नाहीत. त्याने फक्त नेहाच्या कपाळावर हलकेच ओठ टेकले.
”मला माहिती आहे, तू काय म्हणते आहेस,” तो शांतपणे म्हणाला. “माझे प्रेम मोठे नाही, पण ते खरे आहे, नेहा.”
नेहाने टीव्हीच्या पडद्याकडे पाहिले, जो बंद होता. तिच्या लक्षात आले की, मालिका संपल्यावर त्यातील कलाकार मेकअप पुसून, थकलेले शरीर घेऊन घरी जातात… त्यांचाही संसार अथर्व आणि नेहासारखाच साधा, पण खरा असतो.
तिचा संसार ‘स्क्रीन’वर भव्य नव्हता, पण तो ‘वास्तवाचा ” स्वीकार करणारा मजबूत होता. आणि तेच तर खऱ्या प्रेमाचे लक्षण होते. नेहाने अथर्वच्या खांद्यावर डोके ठेवले. तिच्या भावनिक प्रवासाचा अखेरचा टप्पा ‘स्वप्नातून सत्याकडे’ आला होता.
~अलका शिंदे