#माझ्यातली मी
#लघुकथालेखन टास्क
@everyone
#योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आली की आयुष्य तडजोड वाटत नाही’… यावर कथा
स्वप्नांची ओळख नव्याने
वर्गात ईशा उभी. हसू औपचारिक, आवाज शांत. गणिताच्या सूत्रांइतकीच ती भावनाशून्य. मनात वेड: कविता-गाणी लिहिण्याचं! पण वडिलांसाठी ती शिक्षिका बनली.रोज स्वप्नांचा गळा दाबून जगत होती. आयुष्य म्हणजे केवळ तडजोड.
एक दिवस शाळेत कला शिक्षक रोहनची एंट्री झाली. जुना वर्गमित्र रोहन तिच्यातील ‘छुपा ” कलाकार ओळखायचा. पहिल्या भेटीतच त्याने पाहिले—डोळ्यांतील चमक पूर्णपणे हरवली होती.
रिकाम्या वर्गात ईशाजवळ रोहन आला आणि जुनी डायरी ठेवली.
रोहन: “ईशा, आठवते? तुझं वेड, कविता-गाणी यात आहेत.”
ईशाने पाहिले. पाणी तरारले.
ईशा: “रोहन, कशाला आठवण? ते संपलं! मी फक्त सूत्रे शिकवते… आयुष्यात लय नाही, ताल नाही!”
रोहन शांतपणे बसला. “मला माहिती आहे, तू रात्री जुने गाणे ऐकतेस. काल गुणगुणत होतीस… का थांबवलीस ती वेडी धून?”
ईशाने डोळे मिटले. हुंदका बाहेर पडला.
ईशा: (रडत) “मला भीती वाटते! सगळ्यांना मी कविता केलेली गाणी गायलेली नाही आवडत.रोहन, मला माझं स्वप्न जगायचं आहे!”
रोहनने आश्वासकपणे तिचा हात घेतला. “मी तुझ्यासाठी फेसबुक पेज तयार करेन. कला तुझी ताकद आहे, तडजोड नाही. तुला भावना दडपायची गरज नाही. तू परत लिहायला सुरुवात कर, कसलीही ‘तडजोड’ करावीशी वाटणार नाही.”
ईशाने पाहिले. भावना स्वीकारणारा तो माणूस. तिने अश्रू पुसले, आतल्या ‘वेड्या’ कलाकाराला जगण्याची परवानगी दिली. तिच्या चेहऱ्यावरची चमक सूत्रांपेक्षा अधिक सुंदर होती.
रोहनच्या फेसबुक पेजमुळे ईशाला व्यासपीठ मिळाले. तिने कविता आणि गाणी पोस्ट करायला सुरुवात केली. तिच्या वेड्या आणि प्रामाणिक कलाकृतींना प्रचंड प्रतिसाद मिळाला. रोहनचा आधार मिळाला. ‘ती फक्त शिक्षिका आहे’ ही ओळख बाजूला सारली. तिने आपली आवड रोहनसारख्या योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त केली. तिला जाणवले, आपले मन खऱ्या अर्थाने मोकळे झाले. खऱ्या आवडीने जगता, तेव्हा आयुष्य तडजोड नाही, तर आनंदाची लय असते. लवकरच, तिने तिची पहिली कविता-गाणी पुस्तिका प्रकाशित केली आणि ‘शिक्षिका’ व ‘कलाकार’ या दोन्ही भूमिका ती यशस्वीपणे पेलू लागली.
शब्द संख्या 263 ~अलका शिंदे