#माझ्यातलीमी
#लघुकथा (१०/११/२५)
#स्वप्न
💜 स्वप्न 💜
अमिषा खूप हुशार होती. प्रत्येक वर्षी वर्गात पहिली यायची. लहानपणापासून तिचे स्वप्न होते .. मोठ होऊन डॉक्टर बनायचं.
ती दहावीला असताना जेव्हा सारे विचारायचे.. मोठ होऊन काय बनणार.. तिचं उत्तर पक्कं होतं.. डॉक्टर. शाळेतील शिक्षकांनाही तिच्यातली जिद्द, हुशारी बघून वाटायचं ही मुलगी नक्कीच स्वतःच स्वप्न पूर्ण करणार..
पण ती सातवी, आठवीत असतानाच तिच्या आईची तब्येत फार बिघडली. ती बेडवरच असायची, वडील रिटायर झालेले आणि मोठे तीन भाऊ कॉलेज मध्ये होते तर तिचा लहान भाऊ पाचवीत होता. त्या वेळी त्यांची परिस्थिती घरी कामाला बाई ठेवण्याची नव्हती. त्यामुळे सगळे बहिणभाऊ मिळून घरची काम करत अभ्यास सांभाळायचे. अशा वेळी मुलीवरच कामाचा जास्त भार असतो. ती लहानगी अमिषा घरची सारी काम करून घर, नातेवाईक, पाहुणे पाणी सगळं आनंदाने सांभाळायची. एवढं करूनही ती दहावीत शाळेत पहिली आली.
बारावीला अमिषा गेली तरीही आईची तब्येत नरम गरम च असायची. आर्थिक परिस्थिती मुळे त्याचप्रमाणे घरातील जबाबदारी मुळे तिला प्रायव्हेट क्लासेस लावता आले नाही. दहावीपर्यंत जमलं पण बारावीचा अभ्यास कठीण होता. चांगल्या मार्क्स ने पास होऊनही तिचा मेडिकल ला नंबर लागला नाही. डोनेशन देऊन होमिओपॅथिक कॉलेज मध्ये प्रवेश मिळत असतानाही रिटायर वडील पैसे कसे उभे करणार त्यात भावांचे महाविद्यालयीन शिक्षण यामुळे तिला आपल्या स्वप्नांवर पाणी सोडावं लागलं.
तिने एम एस सी करून पुढे त्याच विषयात पी एच डी केलं आणि स्वतःच्या नावापुढे डॉक्टर हे संबोधन लावून घेतलं.
©️®️ मनिषा चंद्रिकापुरे (१०/११/२५)
शब्दसंख्या : २०८