सुवर्णमध्य

#माझ्यातली मी
# विकेंड टास्क
# कथालेखन
विषय ….रिल्स विरुद्ध रिअल

सुवर्णमध्य
श्रीचितांमणी प्रवासी कपंनी एक नावारुपाला आलेली कपंनी होती. मोहनराव जगताप तिचे संस्थापक होते. लहानपणी वडील अपघातात गेले. मामाच्या गावात राहून पण आईने स्वाभिमानाने त्यांना वाढवले होते.
आई फक्त बारावी पास पण हिमंत करुन तिने घरुनच मसाले बनवण्याचा व्यवसाय केला. मसाल्याचे पार्सल वाटप करण्यासाठी तिला विविध ठिकाणी फिरावे लागतसे…परिणामत: तिच्या खूप ठिकाणी ओळखी झाल्या. मैत्रीणी मिळाल्या. आता व्यवसाय थोडा स्थिरावला होता…त्यामुळे थोडा वेळ ती स्वतः साठी पण काढत असे ..कधी मैत्रिणी सोबत सिनेमा बघायला तर कधी पिकनिकला जात असे.एकदा सर्व मैत्रीणी मिळून दोन दिवसाच्या कुठल्यातरी टूरवल जायच ठरवल पण कुठे त्याच्यांत एकमत होत नव्हत . हिचा स्वभाव शांत अन लाघवी ….तिने सर्वांच ऐकुन शेवटी अष्ट विनायक ला जायचे ठरवले. एका टूर कपंनी ची माहिती काढून सर्व कार्यक्रम ठरवला …हे सर्व करत असतांना तिच्या डोक्यात विचारचक्र सुरु झाल …विचार आला आज आपण हि छोटिशी टूर ठरवली म्हणजे आपण हा व्यवसाय करुन पहायला काय हरकत आहे ?
तिने हिमंत करुन आपली स्वत:ची प्रवासी कपंनी काढायचे ठरवले. मोहन पण आता मोठा झाला होता तो पण खूप हुशार अन मेहनती होता. बारावी नतंर उत्तम रित्या पदवी घेवून आता तो स्पर्धा परिक्षेची तयारी करणार होता. उत्तम सरकारी नौकरी करुन आईला सुखात ठेवायचे स्वप्न पाहत होता. आईच्या निर्णयाला सुरवातीलाच त्याचा विरोध होता,आता मी काम करावे आणि आईने आराम अशी त्याची ईच्छा होती पण आईच्या ईच्छेपूढे त्याने माघार घेतली.आईला वेळप्रसंगी मदत करणे सुरु केले.
सुरवात अष्ट विनायका पासुन झाली म्हणून ..श्रीचितांमणी ….प्रवासी कपंनी ची स्थापना झाली. सुरवातीला छोट्या मोठ्या सहली करत महाराष्ट्र दर्शन सहल यशस्वी झाली तिचे नियोजन व आयोजन सर्वांना खूप आवडले विशेष म्हणजे तिने सहली दरम्यान घरगुती उत्तम जेवण देणे सुरु केले. …त्यामुळे सहलीला येणारी मंडळी विशेषतः जेष्ठ मंडळी खुष असायची.सर्वाची अगत्याने चौकशी ,तब्येत ठीक नसेल तर प्राथमिक काळजी या सर्व गोष्टींनी श्रीचितांमणी प्रवासी कपंनी नावारुपाला आली
आईची मेहनत आणि कपंनी ची उन्नती पाहुन मोहन सुद्धा आता विचारात पडला . आपण आता नौकरी करावी की आईला मदत करावी. अशातच त्याचे त्याची बालपणी ची मैत्रिण शरयू सोबत आता रेशीमबंध जुळले होते. मैत्री चे रुपांतर प्रेमात झाले होते…. कधी कसे दोघांनाही कळले नाही . एक दिवस तिला आपल्या मनातील भावना व्यक्त करत त्याने आपल्या मनातील भविष्या बद्दल ची उलाधाल पण व्यक्त केली. समाजशास्त्र व तत्वज्ञान विषय घेवून पदवीधर झालेली शरयू समजूतदार होती. तिने त्याला नौकरी साठी इतरत्र जाण्याऐवजी इथेच राहून आईचाच व्यवसाय पुढे वाढवावा असा सल्ला दिला. आपल्या सामाजिक ज्ञानाचा उपयोग देखील कपंनी ची लोकप्रियता वाढवायला करेल अशी तयारी दर्शवली.
आई..विमलताई नी प्रथम मोहन ला विरोध केला व्यवसायतले चढ उतार समजावले. ….शेवटी त्याच्या मायेपोटी माघार घेतली.त्याच्या हुशारी अन मेहनतीवर त्यांचा ठाम विश्वास होता,शिवाय आतातर शरयू सारखी समजदार सोबत त्याला मिळाली होती.
श्रीचितांमणी प्रवासी कपंनीची आता झपाट्याने प्रगती होत होती.महाराष्ट्र सोडून आता सपुंर्ण भारतभर सहली आयोजित केल्या जात होत्या. विमलताई आता थकल्या होत्या… शिवाय नातवंडाची पण जबाबदारी होती. शुभम च्या बाललिलेत त्यांनी स्वतःला गुंतवून घेतले होते.मोहन आणि शरयू उत्तम प्रकारे कपंनी साभांळत होते.जसा शुभम मोठा होत होता तशी तशी कपंनी ची लोकप्रियता पण वाढत होती.मोहनला आता मोहनराव तर शरयू ला शरयूताई म्हणून आदर मिळत होता.
व्हिसा,, शुद्ध बिजापोटी फळे रसाळ गोमटी …या नियमानुसार शुभम पण एका मोठ्या नामांकित कॉलेज मधून … इंजिनिअर …झाला.त्याने आता कंपनीच्या सहली विदेशात पण न्यायला हव्या असा विचार माडंला मोहनरावांना पण ते पटले. व्हिसा विमान प्रवास इ. गोष्टी शुभम नी त्यांना समजावून दिल्या. त्यानतंर पुढच्या शिक्षणासाठी परदेशात गेला .
मोहनरावांच्या डोक्यावरचे आईचे मायेचे छत्र आता हरवले होते. मुलगा परदेशी तेव्हा आता व्यवसाय आटोक्यातच, ठेवावाअसा विचार आताशा मनात येत होता.आतापर्यंत प्रामाणिक पणे, आपल्या परंपरा जपत व्यवसाय केला होता.गावागावात लहानमोठी जाहिरात, सिझनमध्ये पेपरमध्ये जाहिरात या पलीकडे कधी जायचे काम पडले नाही. अलीकडे शुभमने दुरदर्शन वर जाहिरात दिली होती. वास्तविक त्यांच्या उधोगाची भरभराट ही लोकप्रियता,लोकपरिचय,एकमेंकाना सागंत अशीच झाली होती. आधुनिक साधनांची गरज फारशी भासली नाही.
आता मात्र काळाने कुस बदलली होती. नव्वद च्या नतंर जन्माला आलेली पिढी बदलली होती. सर्व टेक्नॉलॉजी च बदलली होती. आधुनिक मोबाईल, स्मार्ट टेलीव्हिजन, एका क्लिक वर होणारे सारे व्यवहार याने जग व्यापून गेल होत. शुभम पण याच पिढीतला होता.परदेशी शिक्षण घेवून आला होता…त्याच्या अंगात पण मोहनरावांचे गुण काही अंशी होतेच . इतिहास पुन्हा वापस आला अन त्याने पण नौकरी न करता घरचा व्यवसाय पुढे नेणार असे जाहीर केले.परंतु इथे दोन पिढ्यांमध्ये फरक होता.त्याने वडिलांना प्रकृती चे कारण दाखवत नामधारी ठेवल …सर्व व्यवसाय हाती घेतला.आधुनिक विचारांची ,चकाकीला भाळणारी त्याची मैत्रीण केतकी सोबत होती. परंपरेला छेद देत त्यांनी लिव्ह इन मध्यें राहायचा निर्णय घेतला मोहनराव व शरयूताई साठी हा खूप मोठा धक्का होता.ते अगदी च बुरसटलेल्या विचारांचे नव्हते …पण आता नवा…जुना वाद सुरु झाला होता.आता व्यवसाय पुर्ण आधुनिक झाला होता.घरगुती जेवण जाऊन मुक्कामाचे ठिकाणी हॉटेल वर जेवन दिल्या जायला लागले ,राहायची व्यवस्था आधुनिक झाली साहजिकच लोकांचा फिरण्याचा खर्च वाढला आता जुन्या पिढीला हे परवडणासे झाले.
आता पर्यटनाकडे नविन पिढी आकर्षित करणे जरुरी होते. नविन पिढीतल्या केतकीने नवनवीन रिल्स बनविणे सुरु केले…पुढे पुढे रिल्स स्पेशल वाल्या कडे ही कामे देऊन इंटरनेट च्या सहाय्याने जाहिरात करणे सुरु केले. सतस आनलाईन असणारी ही पिढी सतत रिल्स पाहणारी पिढी परिणाम झाला व्यवसाय सुरु राहिला.
या आधुनिक पिढीचे वैशिष्टय म्हणजे ती फारकाळ एका ठिकाणी अडकत नाही. इथे थोडीजरी कमतरता वाटली तर दुसर जवळ करणार. व्यवसाय च तो कुठेतरी कमी जास्त होणारच. रिल्स तरी किती टिकणार …कितीही आकर्षक बनवल्या तरी त्या कधीतरी कंटाळा आणणारच….परिणामी व्यवसाय पुढे झेप घेण्याऐवजी रेगांळू लागला. नफा कमी तोटाच व्हायला लागला. शुभम आणि केतकी मध्ये वाद सुरु झाले….लिव्ह इन च नात ….स्वतंत्र… बांधिलकी नाही ….कस टिकणार …नैराश्य डिप्रेशन पर्यत मजल गेली.
मोहनराव ,शरयू ताई दूर जरी राहत होते तरी त्यांच पुर्ण लक्ष मुलांकडे होत. कुठूनतरी काहीतरी कानावर येतच होत. शेवटी त्यांनी लक्ष घालायच ठरवल . शुभम केतकीला घरी बोलावल….समजावले …हे बघा हया व्यवसायच आधुनिकीकरण करण्यात तुमच काही चुकल नाही…. काळानुसार बदल हवेत…पण तुम्ही सर्वच जुन सोडून आधुनिक करायचा प्रयत्न केला.जुनी पिढी आधुनिकता स्विकारते…काही गोष्टी त्यांच्या सोयीच्या ठेवायला हव्या होत्या. नविन पिढी ला आकर्षण वाटावा अशा सुधारणांच पण स्वागत आहे. आम्ही आता निवृत्त झालो …यापुढे तुम्हाला च व्यवसाय साभांळायचा आहे हा व्यवसाय असा आहे की यामध्यें सर्व वयोगटाचे लोक येतात तेव्हा सर्वाना साभांळत च पुढे जायच असते नविन पिढीला, रुचेल आवडेल अशा सहली जरुर आयोजित करा.त्यांना आकर्षित करणाऱ्या जाहिराती करा पण सोबतच जुन्या पिढीला विश्वास वाटेल अश्या त्यांची काळजी घेवून सहली करा आणि हो तुम्हाला जर श्रीचितांमणी हे नाव जर जुने वाटत असेल तर जरुर बदला पण यासाठी आमची एक अट आहे….तुम्ही दोघांनी पारंपरिक पद्धतीने विवाह करून गृहस्थाश्रमात प्रवेश करावा आमचे आशीर्वाद सदैव आहेतच.
अशा प्रकारे जुन्या नव्या चा सुवर्णमध्य साधत श्रीचितांमणी नव्हे तर …..श्रीरंग टुर्स अँड ट्रॅव्हल्स …..ही प्रवासी कपंनी नावारुपाला आली….. कारण आता तिला मोहनरावांच्या नातवाचे नाव मिळाले होते.
असा हा प्रवास चौथ्या पिढीपर्यंत पोहचला

विनया देशमुख

्