साथ दे तू मला ( भाग १)
मे महिन्यातील रणरणती दुपार जिकडे पहावे तिकडे फ़क्त ऊन आणि ऊन . मितेश ला रिक्शातुन ही उन्हाचे चटके जाणवत होते. वारया चा नामोनिशान कुठेच नाही. फ़क्त भाजून काढ़नारा उन्हाचा दाह त्यात पुण्यातील भरगच्च ट्रैफिक . मितेश पार वैतागुन गेला होता . पण त्याचा नाइलाज होता. 2.30 च्या कोंडुसकर ने त्याला कोल्हापुर ला जायचे होते. एकटाच निघाला होता म्हणून त्याने त्याची कार नाही घेतली. तसे ही त्याला बस,रिक्शा अशा पब्लिक ट्रांसपोर्ट ने फिरणे जास्त आवडायचे कारण तो एक लेखक होता. लेखकांना अस सर्वांच्या सोबत पब्लिक राहण आवडते म्हणजे सोशल. कारणपब्लिक स्पेस मध्ये विविध प्रकारचे लोक त्यांच् बोलण,वागण याच निरीक्षण करता येत त्यातून काही लिहायला सूचते. एखाद हव असणार कैरेक्टर भेटत किंवा अर्धवट राहिलेल्या स्टोरी चा क्लू पटकन सापडत जातो. म्हणूनच मितेश प्राइवेट ट्रैवल्स ने कोल्हापुर ला निघाला होता.मेहता पब्लिशिंग ने त्याला बोलवले होते. एक कादम्बरी लिहिन्याचे काम त्याला मिळाले होते. त्या संदर्भोत चर्चा करण्या साठी तो दोन दिवस चालला होता. आणि त्याचा कॉलेजमेट निखिल ही कोल्हापुर ला रहात होता सो त्याला भेटने हा ही मितेश चा प्लस पॉइंट होता. अखेर तो दांडेकर पुला जवळ आला. इथूनच कोंडुसकर बस निघत असे. रिक्शाचे पैसे त्याने दिले आणि तिथे पत्र्याचा छोटा शेड होता आठ दहा खुर्च्या होत्या तिथे आला. अलिकडचे हा शेड उभा केला होता. नाहीतर सर्व प्रवाशांना उन्हात,पावसात रोडवर उभे राहूनच बस ची वाट पहावी लगायची. आता या रखरखीत उन्हात तेवढाच या शेड चा आधर. तो तिथल्या खुर्ची वर बसला. अजुन 15 मिनिटे बाकी होती बस यायला. त्याला उन्हाचा जाम वैताग आला होता. खरतर तो सकाळीच निघनार होता पण मे महीना प्रवाशां चा फूल सीजन सो त्याला तिकीट नाही भेटले. कधी बस येते आणि निवांत एसीत बसतो अस त्याला झाले होते. त्याच्या सोबत तिथे दहा बारा जण काही सीनियर , काही लेडीज, यंग,लहान मूले होती. त्याने खिशातुन मोबाईल काढला आणि निखिल ला कॉल लावला, हैल्लो निक्या मी आता बसतो आहे कोंडूसकर ला मग संध्याकाळ पर्यंत पोहचतो कोल्हापुर ला. बर ये ख़ुप दिवसांनी भेटणार ना आपण . होय तू कॉलेज संपल्यावर कोल्हापुर ला जो गेला त्या नन्तर भेटलाच नाहीस. हम्म ओके सी यू ऍट इवईनिंग. बाय म्हणत मितेश ने फोन ठेवला.इतक्यात एकदाची बस आली . सगळ्यानचेच चेहरे फुलले जणु उन्हात ही शीतल थंड चांदन्याची बरसात. ऐसी मधला प्रवास काय असतो हे मे च्या रणरणत्या उन्हात प्रवास करणारयांना विचारा असा काहिसा बालिश विचार मितेश च्या मनात येऊन गेला. सगळे प्रवासी बस मध्ये चढले . मितेश ही त्याच्या जागेवर येऊन बसला. मस्त ऐसी वाढवून रिलैक्स सीट मागे घेवून रेलून बसला. आणि जस्ट टाईमपास म्हणून व्हाट्स ऍप चेक करू लागला. एक्सक्यूज मि प्लीज असा गॉड आवाज त्याच्या कानावर आला. त्याने मोबाईल मधून डोक वरुन काढून बघितले. त्याच्या बाजूला एक सुंदर तरुणी उभी होती. व्हाइट शॉर्ट कुर्ता आणि ब्लू जीन्स तिने घातली होती. कानात हेड फोन ,केस छोटे पण सिल्की ,डोळ्यावर गॉगल आणि मंद धूंद हवाहवासा वाटनारा तिचा परफ्यूम चा सुगंध. मितेश काही सेकंद गूंग झाला होता तिच्यात. कैन आय गो टू माय प्लेस ? तिचा आवाज ऐकुन मीतेश भानावर आला. या येस प्लीज म्हणत त्याने आपले पाय जवळ घेतले नीट सरळ बसला आणि तीला विंडो सीट कड़े जाण्यासाठी वाट करून दिली. ती दिसायला ख़ुप सुंदर होती.मितेशला वाटले आता खरे चांदणे उन्हात पसरले. ती तरुणी बसली तिने गॉगल काढून पर्स मध्ये ठेवला. मीतेश तिच्या हालचाली तिरक्या नजरेने बघत होता. तिला समजनार नाही असे. गव्हाळ वर्ण,नाज़ुक जीवणी,मोठे टपोरे डोळे,तो मनोमन खुश झाला की आख्या प्रवासात ही सुंदर साथ त्याला लाभनार होती. तिच्या परफ्यूम च्या वासाने तर तो पार वेडावला होता. सर तुमचे तिकीट दाखवा म्हणत चेकर जवळ आला होता. मीतेश ने ऑनलाइन बुक केलेली तिकीटा ची प्रिंट त्याला दाखवली. तिने ही तिच्या पर्स मधून तिकीट बाहेर काढले. तिच्या मांडी वर तिची पर्स होती ती अचानक सीट ख़ाली त्याच्या पाया जवळ पडली. ती चेकर कडून तिकीट घेत पर्स उचलण्या साठी खाली वाकनार तितक्यात मीतेशने च तिची पर्स उचलून दिली. ओह्ह थैंक यु सो मच.
इट्स ओके. मीतेश बोलला
हैल्लो माय सेल्फ आर्या. मी मीतेश आय एम रायटर. ओह तुम्ही पुण्याचेच का? आर्या ने विचारले. हो तुम्ही सुद्धा? त्याने विचारले. हो पण ऍक्च्युलि मी कोल्हापुर ची थोडेच दिवस पुण्यात होते. ओके म्हणत मितेश पुन्हा मोबाईल बघू लागला.आर्याला मितेश हे नाव कुठेतरी ऐकल्या सारखे वाटत होते.
क्रमश..