……… विश्वासघात……..

# माझ्यातली मी #
**** वीकेंड टास्क ****
…. कथालेखन… (Reel आणि Real)७/११/२५
….. सोशल मीडिया वरचे आदर्श जोडीदार आणि वास्तवातील तुटलेलं नातं…
…………… विश्वासघात…………
कॉलेजमध्ये असतांनाच प्रतिक व प्रतीक्षा दोघांची मैत्री होऊन त्याचं रूपांतर प्रेमात झाल. कालावधाने शिक्षण संपून नोकरी लागली. लग्नही झाले. नोकरीच्या निमित्ताने ती दोघे वेगवेगळ्या दिशेला गेली. सोबत असतांनाच त्यांच्या आयुष्यात खूप काही गोड आठवणी घडून गेल्या. त्यावर त्यांनी रील सुद्धा बनवल्या. हसतं खेळतं जीवन त्या रील द्वारे सगळ्यांसमोर आलं. फोनवरून त्या त्यांच्या गोड आठवणींचा पाढा वाचत. दूर असले तरी रील द्वारे केलेले त्यांचे व्हिडिओ त्यांना कधीच दूर असण्याचा भास जाणू देत नसत. रोज भेटणारी ती दोघे दहा अकरा महिन्याचा काळ लोटला तरी भेटीचे चिन्ह काही दिसेना. त्याला सुट्टी मिळाली तर तिला नसे, तिला मिळाली तर त्याला नसे. असेच कालचक्र दीड वर्षापर्यंत चालले. आणि सरते शेवटी भेटी योगाचा दिवस उजाडला.

अन अचानक एक धक्कादायक बातमी न्यूज वर झळकली. तो स्टेट बँकेत चीफ मॅनेजर होता. त्याच्यावर पैशाची अपराधफर केल्याचा आळ आला. त्याची कारागृहात रवानगी झाल्याची बातमी सगळीकडे वाऱ्यासारखी पसरली. प्रतीक्षाला धक्काच बसला. तिचा काही केल्या विश्वास बसेना. आपला प्रतीक असे कधीच करू शकणार नाही हा तिचा दृढ विश्वास होता. पण घटना तर घडून गेली होती.

कारागृहात असल्यामुळे तिचा त्याच्याशी पूर्ण संपर्क तुटूला होता. तिला तिच्या सासू-सासर्‍यांचे, आई-वडिलांचे,नातेवाईकांचे व सगे सोयरे या सगळ्यांचे फोन यायला लागले. एक सारखा फोनचा भडीमारच सुरू झाला. सरते शेवटी तिने फोन बंद करून ठेवला. तिने ऑफिसमध्ये जाण्याचे टाळले. आठ दिवस रजा टाकून ती एकटीच घराघरात वावरत होती. पण चित्त ठिकाणावर नव्हते. त्याच्याशी संपर्क साधण्यासाठी तिला थेट बंगालमध्ये जावे लागणार होते कारण त्याची नोकरीच ही बंगालमध्ये होती. जावं की नाही या विचारानेच तिचे डोके सुन्न झाले. इतके वाईट कृत्य जर त्याने खरेच केले असेल तर त्याचे तोंडही बघणे नको. पण लगेच आपल्या अतूट प्रेमाची जाणीव होऊन, नाही प्रतीक असे करूच शकत नाही या विश्वासावर ती त्याला भेटायला गेली.

वास्तविक पाहता तिची रजाही संपली होती. पण मागचा पुढचा विचार न करता तिने थेट बंगाल गाठले. मुंबई ते बेंगलोर खूप अंतर होते. कारागृहात गेल्यावर त्याला बघून तिचे डोळे डबडबून आले. दोघांच्याही डोळ्यातून अश्रू धारा वाहू लागल्या. प्रतीक ने तिचा हात हातात घेऊन “मी हा गुन्हा केलाच नाही “असे आश्वासन दिले. प्रतीक्षा सुद्धा म्हणाली,
प्रतीक माझा तुझ्यावर माझ्यापेक्षाही विश्वास आहे. पाच दहा मिनिटांचा जो वेळ होता भेटीचा तो संपला व ती माघारी परत फिरली.

मुंबईला परत आल्यावर लगेच तिने ड्युटी जॉईन केली. तिच्या साहेबांनी तिच्यावर आलेली ही अवस्था बघून तिची पुढची वाढलेली पाच दिवसांची रजा रद्द केली. मनातल्या वाईट विचारांना कसे थांबवावे तिला कळतच नव्हते. असेच दिवसा मागून दिवस गेले. खटला कोर्टात सुरूच होता. कोर्टाच्या वाऱ्या संपता संपत नव्हत्या. रोजचा दिवस तिला खायला उठायचा. शेवटी तिने तिच्या सासू-सासर्‍यांना बोलावून घेतले. त्यांच्यासाठी तर ती लाजिरवाणीच गोष्ट होती. जरी गुन्हा नसेल तरी पण आतापर्यंत झालेली बदनामी त्यांना कोणालाच पेलण्यासारखी नव्हती. दिवसा मागून दिवस जात होते. टीव्हीवर, पेपर मध्ये काही फेरबदल झाला असेल तशी बातमी अधून मधून येतच होती.

प्रतीक्षा रात्री झोपायला गेली. अशांततेने तिला घेरुन टाकले. डोळ्याला डोळा लागत नव्हता. सासुबाई तिला समजावत तिला झोप लागेपर्यंत तिच्याजवळच बसल्या व आपल्या रूममध्ये निघून गेल्या. अचानकच प्रतीक्षेची झोप परत उडाली व या विचित्र संकटाचे ओझे परत परत तिच्या नजरेसमोर यायला लागले. तिने अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली. कधीतरी तिचा डोळा लागला.

सकाळी उठून पूर्वतयारीला लागली. ऑफिसमध्ये आज तरी आपण वेळेवर पोहोचू या आशेने तिने तयारी केली. सासरे टीव्हीवर बातम्या बघतच होते. ऑफिसला निघणार तितक्यातच तिचे लक्ष टीव्ही कडे गेले आणि प्रतीकच्या गुन्ह्याची बातमी समोर दिसली. त्यात त्यांनी प्रतिक खरच गुन्हेगार आहे आणि त्याला कठोरातली कठोर शिक्षा व्हावी असे वकिलांनी सांगितले. न्यायाधीशांनी आपला निर्णय जाहीर केला की प्रतीकला कमीत कमी दहा वर्षाची शिक्षा व दहा लाख रुपये दंड भरावा लागेल असे घोषित केले.

समीक्षा एकदम खाली कोसळली. एवढे काय केले प्रतीकने. इतक्या पैशांची अफरातफर कशासाठी… तर बातम्या ऐकताना तिला कळून चुकले की त्याने एवढा मोठा अफरातफरीतून मिळवलेला पैसा त्याचा त्याने खूप मोठा बंगला घेऊन तेथे त्याने नवीन संसार थाटला होता. ती पार कोलमडून गेली. सासू-सासर्‍यांनी तिला सावरले. बेटा,
आमचा मुलगा तुझ्या लायकीचा नव्हताच गं. किती वेडेपणा केला त्याने. तुमच्या वास्तविक जीवनात हे असं काही घडेल याचा विचार यत्किंचितही मनात आलानाही गं.
बेटा,
आता तुलाच थोडेसे धीराने घ्यावे लागेल. आम्ही दोघेही नाकर्ते ठरलो. मुलावर एवढे चांगले संस्कार केले पण तो त्या लायकीचाच नव्हता.
प्रतीक्षा,
आम्ही दोघेही तुझाच विचार करू. तुझ्या पाठीशी उभे राहू.
प्रतीक्षा म्हणाली,
आई बाबा माझ्या प्रेमात असे काय कमी पडले हो प्रतीकला दुसऱ्या साथीदाराची गरज पडली.
बाळा,
आता तो विचार मनातून काढून टाक व त्याच्यापासून तुला आम्ही घटस्फोट मिळवून देऊ हे नक्की.
प्रतीक्षा म्हणाली,
आई बाबा माझी आता लग्न करण्याची मुळीच इच्छा नाही.
नाही बाळा,
एक दोन वर्षाचा संसार तुमचा हा संसार नव्हताच गं. बाळा, उभ आयुष्य पडला आहे तुझ्यासमोर. लग्नाला तयार हो. कसेबसे करून ती लग्नाला तयार झाली. त्यांनी तिला घटस्फोट मिळवून दिला व तिच्यासाठी एक उत्तम वर शोधून लग्नही लावून दिले.
येथून तिच्या आयुष्यात खऱ्या वास्तविक जीवनाला सुरुवात झाली. तिला दोन मुले सुद्धा झाली. गुण्या गोविंदाने चाललेला संसार अधिकच फुलत गेला.
….. अंजली आमलेकर…. ९/११/२५

..
.