# विकेंड टास्क, कथा लेखन (१४/११/२४)
# मोबाईल हटवा, बालपण वाचवा.
मो… मो….. मोबाईलचा…
नात्यातल्या एका लग्नाला सुमती मावशी गेल्या होत्या. लग्न लागले. त्याची सून वरदा, नवरी मुलीला साडी बदलण्यासाठी मदत करत होती. त्यांचा नातवाला भूक लागली म्हणून त्याच्या आवडीचे पदार्थ एका डिशमध्ये घेऊन त्या वधूकडच्या लोकांसाठी असलेल्या खोलीत गेल्या, व नातवाला भरवत होत्या. हळूहळू एक एक करत काही आजा तर काही आया एक ते तीन चार वयाच्या मुलांना खाऊ घालण्यासाठी घेऊन आल्या. हातात अर्थात मुलांच्या आवडीचे पदार्थ होते. आल्यावर जिथे जागा मिळेल तिथे बसल्या. कोणी मोबाईलवर लहान मुलांची गाणी तर कोणी कार्टुन लावले तर कोणी गेम्स लावून आप आपल्या मुलांच्या हातात दिले. मुल ते बघताना खात होती.
आया व आजा मुलांना मोबाईल मधले किती कळते हे रंगवून कौतुकाने एकमेकींना सांगत होत्या. एक आई म्हणाली, आमच्या साकेतला सतत मोबाईल बघायला लागतो, तोही सारखे काहीतरी बघत असतो. हातातून मोबाईल काढून घेतला की, रडतो, जमीनीवर लोळतो. घरातल्या वस्तू फेकतो. एक आई म्हणाली, आमची रेवा पण असच करते. आमच्या तन्वीला तर झोपताना पण मोबाईल हातात लागतो. झोपेत असली तरी हातातून मोबाईल काढलेला कळतो व जागी होऊन घर डोक्यावर घेते. एक आजी तक्रार वजा कौतुकाने सांगत होती.
सुमती मावशी एकीकडे नातवाला भरवत होत्या व त्यांचे बोलणे ऐकत होत्या. त्यातल्या एका बाईचे यांच्याकडे लक्ष गेले. एखादी अजब गोष्ट बघावी तसे तिच्या चेहर्यावर भाव उमटले. अय्या, तुमच्या नातवाला खाताना मोबाईलची सवय नाहीये? असं कसं? हल्ली मोबाईल शिवाय मुलं कोणतीच गोष्ट मन लावून करत नाहीत. सुमती मावशी म्हणाल्या की, तुम्हाला नवल वाटणे साहजिकच आहे. पण खरंच माझ्या नातवाला हि सवय नाहीये. त्यालाही आम्ही बालगीते, कार्टुन, लहान मुलांच्या गोष्टी पुस्तकातून वाचून दाखवतो. कधीकधी याच्या कॅसेट टि. व्ही. वर पण दाखवतो, पण मोबाईल हातात देत नाही.
एक आई म्हणाली की, आम्ही दोघेही नोकरी करतो. आमच्या घरी याला सांभाळायला मोठे कोणी नाही त्यामुळे डे केअरला ठेवावे लागते. मला घरी आल्यावर स्वयंपाक करायचा असतो. हा जेवताना खूप वेळ लावतो. तेवढा पेशन्स माझ्यात नसतो मग काय करणार, मोबाईल मुळे हा व्यवस्थित जेवायला लागला व नंतर त्याला ती सवयच झाली. बर्याच आयांनी हेच कारण सांगितले. माझ्या नातवाला मोबाईल वापरता येत नाही म्हणून त्याचे मित्र त्याला चिडवायला लागले, तो इतर मुलांमध्ये मागे रहायला नको म्हणून आम्ही त्याला मोबाईल दिला. एका आजीने हे कारण सांगितले. सुमती मावशी म्हणाल्या, तुमचे तुमच्या दृष्टीने बरोबर असले तरी लहान वयात मुलांना एका ठिकाणी बसून मोबाईल बघायची सवय लागली तर ते मैदानात जाऊन कधीही खेळणार नाहीत. नको त्या वयात नको ते ज्ञान मिळाल्याने त्याचा मुलांवर वाईट परिणाम होतो. मुलं एकल कोंडी, चिडकी होतात त्याचा त्यांच्या शारीरिक वाढीवर परीणाम होतो. लहान मुल मातीच्या गोळ्या प्रमाणे असतात त्यांना आपणच मोठ्यांनी योग्य सवयी लावायला पाहिजे.
सुमती मावशी म्हणाल्या, जग धावतय. आपल्याला पण धावावे लागते. पण यासाठी या लहान मुलांचे बालपण का खराब करायचे. त्यांना योग्य वयात योग्य सवयी लागल्या तर ते मोठे झाल्यावर नक्कीच जगा बरोबर धावतील. पण त्यासाठी हा उपाय योग्य वाटत नाही. अर्थात हे माझे विचार आहेत. मुलांच्या मोबाईलच्या अती वापरावर बंधन घालावे असे मला मनापासून वाटते. तिथल्या काही आया व आज्यांना सुमती मावशींचे विचार पटले पण….. कितपत अमलात आणता येतील याची खात्री नसावी. असा हा मो… मो… मोबाईल सध्या सगळीकडे धुमाकूळ घालताना दिसतोय. लहान मुलांना याची फारच सवय झाली आहे. काही तरी चमत्कार व्हावा व मुलांच्या हातातील मोबाईल गायब व्हावा व त्यांचे बालपण वाचवावे असे वाटते.