मोबाईल आणि एन्सिटी

#माझ्यातलीमी
#विकेंडटास्क(१४/११/२५)
#कथालेखन
#मोबाईलहटवाबालपणवाचवा
@everyone
#मोबाईलआणिएन्सिटी

📱 मोबाईल आणि एन्सिटी 📱

सात आठ वर्षाच्या अमोघ ला मोबाईल च खूप वेड होतं. शाळेतून आलं की घेतला मोबाईल तसेच शाळेत जाण्यापूर्वी ही एकदा मोबाईल वरून नजर घालणारच! जेवताना, अभ्यास किंवा गृहपाठ करताना, कधी रिकामा वेळ असेल तेव्हा, आईसोबत कुठे बाहेर गेलं तरीही मोबाईल याच्या हातातच. कुठे मैदानी खेळ नाही की मजामस्ती नाही. जी काही मजामस्ती, आनंद, खेळ.. सारं मोबाईल मधेच.

“अभ्यास करताना कशाला लागतो रे तुला मोबाईल ..”
“अगं मम्मी, मी चाटजिपिटी वरून चेक करतो.. पुस्तकातील उत्तर बरोबर की चूक ..”
“आणि जेवताना ..”
“तुला माहित आहे न .. कार्टून नाही बघितलं तर जेवण नाही जात मला.. मग मी जेवणाच नाही ..”

“आणि किती वेळ त्या मोबाईल वर गेम खेळत बसतोस.. जरा बाहेर सोसायटीच्या आवारात किंवा क्लब मध्ये खेळायला जात जा की .. जवळच तर आहे ..”
“अगं मला जाम बोर होतं तिथं.. सगळे तिथे मारामारी, भांडण करतात ..”
“कधी होतंही असेल.. तू एकदा काय ते बघीतल आणि तेच धरुन ठेवलं..” आईने समजावलं.. आणि हे आईच रोजचच असं म्हणत त्याने सोडून दिलं तसंच तिनेही .. हा काही ऐकणार नाही .. म्हणत दुर्लक्षच करत आली.

या एवढ्याश्या लहानग्या अमोघ ला वयाच्या चौथ्या वर्षीच जाड भिंगाचा चष्मा लागलेला, वजन अव्वाच्या सव्वा वाढलेलं, थोडं चाललं तरी दम लागायचा पण पालकही स्वतःच्या कामाच्या व्यापात असायचे, याला सांभाळायला आधीपासूनच आया होती आणि तिचं तर तो अजिबात काही ऐकायचा नाही.

त्याच्या या अवस्थेसाठी त्याचे पालकच नव्हे तर शाळाही जबाबदार होती. त्याच्याच नाही तर अशा असंख्य मुला मुलींची परिस्थिती अशीच बघायला मिळते.. थोड्याफार फरकाने कमी जास्त.. पण चित्र तेच..!

लहान असताना अमोघ जेवायला हवा म्हणून सीमाच मोबाईल वर कार्टून लावून द्यायची, कधी रडायला लागला तर गेम झोपत नसेल.. गोष्ट सांग असा हट्ट केला की त्यासाठीही मोबाईल होताच..!! मोबाईल मुळे मुलाच संगोपन करताना होणारा त्रास कमी होता.. हीच तिच्यासाठी खूप समाधानाची गोष्ट होती. आजही बरेच पालक हेच करतात आणि पुढे मुलं मोबाईल च्या आहारी गेली की त्यालाच नावं ठेवतात हेच आजच सत्य आहे.

शाळांच्या दृष्टीने बघायला गेलं तर कोविड हे सगळ्यात मोठ कारण आहे. अगदी नर्सरी मधील मुलापासून तर उच्च शिक्षणापर्यंत.. सगळीकडे ऑनलाईन शिक्षण सुरू झाले. कुठे चुकलं.. तर इतक्या लहान मुलांना ३-७ वर्षाच्या मुलांसाठी हे ऑनलाईन शिक्षण खरच गरजेचं होतं का.. मला वैयक्तिक दृष्ट्या तरी वाटतं उच्च शिक्षणासाठी हे योग्यच होत पण त्या लहानग्यांना त्यात ओढण्याची काहीच गरज नव्हती. त्या काळात घरीच आई वडील आपल्या परीने त्यांना नक्कीच शिकवू शकले होते. आणि आधीच्या काळात तर मुल सहा वर्षाच झाल्याशिवाय शाळेतही घालत नसत. मग त्या काळी मूल शिकली नाही का? एक दोन वर्ष ही मुल त्या ऑनलाइन च्या जंजाळात गुरफटल्या गेली नसती तर त्याचं बालपण हसत खेळत राहील असतं.. आणि या मोबाईल नावाच्या राक्षसाच्या तावडीत ती सापडली नसती.

असो.. हा जर तर चा प्रश्न .. आपण अमोघ कडे वळूयात..

अशातच एक दिवस अमोघ च्या शाळेतून फोन येतो.. अमोघ चक्कर येऊन पडला. सीमा आणि अजय दोघेही शाळेत पोहोचले.. अमोघ ला डॉक्टर कडे नेलं. सगळं चेकिंग, टेस्ट करण्यात आल्या.. निदान झालं.. एन्सियटी आणि कारण मोबाईल चा अती वापर. दोघांनीही डोक्यावर हात ठेवला.

“एवढ्या लहान वयात एन्क्सियटी..?!”
“हो.. आजकाल मुलांमध्ये हे प्रमाण वाढत आहे. एकाकी असल्यामुळे म्हणा किंवा इतर काही, मुलं असुरक्षितता अनुभवतात.. त्यांना लहानपणापासून पालकांचा हवा तसा सहवास, संवाद मिळत नाही, त्यामुळे ते मोबाइल मध्ये आपली सुरक्षितता शोधतात.. आनंद शोधतात.. तेच जीवन असं त्यांना वाटतं. पण मोबाईल च्या वापराने त्यांचा मेंदू आणि शरीर कमकुवत बनत जातं. मोबाईल मधून निघणाऱ्या किरणांचा हा परिणाम आहे. फक्त मुलांनीच नाही तर आपणही मोबाईल चा आवश्यक तेवढाच वापर करायला हवा.”
“अमोघ तर मोबाईल शिवाय राहूच नाही शकत, त्या शिवाय तो जेवत नाही, झोपत नाही, मग त्याच्यापासून मोबाईल दूर कसा ठेवता येईल?” अजय ने विचारलं.
“आता त्याला झालेल्या शारीरिक आजारावर तर मी औषध देतो, पण त्याला समुपदेशनाची ही गरज आहे. मी समुपदेशक चा पत्ता देतो. त्यांना जाऊन भेटा.. नक्की फरक पडेल”

डॉक्टरांनी सांगितल्या प्रमाणे अमोघ चा उपचार सुरू झाला. समुपदेशनामुळे हळूहळू त्याच्यापासून मोबाईल दूर करत करत खूप कमी केला. सीमा आणि अजय त्याला जमेल तेवढा वेळ देऊ लागले, त्याच्याशी खेळू लागले, बोलू लागले, चांगला फरक पडत होता. अमोघ चा लठ्ठपणा ही कमी झाला. हळूहळू तो सोसायटी मधील मुलांशी खेळू बोलू लागला.

मधे तिघेही सीमाच्या माहेरी, गावाला आले. सीमाच्या भावाचा मुलगा चैतन्य पण अमोघ च्या वयाच्या आसपासच होता. गावात वातावरण वेगळंच होतं. सकाळी आजोबा बाहेर नदीवर फिरायला जायचे.. चैतन्य पण त्यांच्या सोबत जायचा, अमोघही जावू लागला. चैैतन्य छान पोहायचा, धावण्याच्या शर्यतीत पहिला यायचा. मित्रांसोबत खूप खेळायचा. अभ्यासातही हुशार होता, आई बाबांना कामत मदत करायचा, आजीचे पाय चेपून देत तिच्याकडून खाऊ मागायचा, गोष्टी ऐकायचा. अमोघला हे सार आवडायला लागलं. तो पण चैतन्य सारख वागण्याचा, राहण्याचा प्रयत्न करू लागला. गावात आल्यावर त्याला जणू त्याच बालपण परत मिळालं. बालपण अनुभवायला मिळालं.

“मुंबईला गेल्यावर मी पण पोहण्याचा क्लास लावणार, सोसायटी मधील आजी आजोबांशी गप्पा मारणार, त्यांच्या कडून गोष्टी ऐकणार, खाऊ घेणार.. मी पण मस्त मजा करणार ..”

अमोघ ने ठरवून टाकलं आणि त्याच बालपण परत आलं.

हे सारं लगेच झालं नाही .. त्यासाठी वेळ द्यावा लागला, सीमा अजय ला सुट्या घ्याव्या लागल्या. मधेेमधे अमोघलाही शाळा बुडवावी लागली, कारण डॉक्टरनेही तेच सांगितलं होतं.. एक वेळ तो शाळेत कमी मार्क्स ने पास झाला तरी चालेल पण त्याला बालपण अनुभवता यायला हवं. चांगलं बालपण मिळालं तर पुढे त्याची खूप प्रगती होईल. आणि तसंच होतं होतं..