#माझ्यातली मी

#माझ्यातली मी
#वीकेंड टास्क
# कथा लेखन
# मोबाईल हटवा बालपण वाचवा

स्मिता खूप दिवसांनी माहेरी आली होती .नाहीतरी फक्त फोनवरच बोलणं , किंवा व्हिडिओ कॉलवर पाहणं व्हायचं ,पण प्रत्यक्षात जेव्हा तिने आपल्या भावाच्या छोट्या मुलीला आपल्या कुशीत घेतलं , तेव्हा झालेला आनंद तिला शब्दात मांडतात येईना .
पण तोच आनंद दोनच दिवसात तिच्या चेहऱ्यावर दिसेनासा झाला …. कारण आई-वडिलांच्या नंतर आपला हक्क तसा कोणावरही उरत नाही . पण जिव्हाळा कुठेतरी नक्कीच शोधत असतो .. आणि तो जिव्हाळा आपल्याला आपल्या भावांच्या मुलांत दिसून येतो.
,..आत्या म्हणून घेण्यात एक वेगळाच समाधान दडलेलं असतं . त्या मुलात आपण आपलं बालपण शोधत असतो. आईच्या कुशीतले ते क्षण , चांदण्या रात्रीच्या दरबारात चंद्राच्या साक्षीने भरवलेला तुप _भाताचा गरम गरम घास आणि रात्री झोपताना , झोप लागेपर्यंत बाबांच्या सुंदर सुंदर गोष्टींनी सजलेली रात्र ….हे सारं आठवून मन भरून वाहू लागत आणि तेच दिवस आता आपण पुन्हा अनुभवतो आहे असं वाटू लागतं ….
पण प्रत्यक्षात असं काहीच नव्हतं ….
कारण आपले दिवस खूप वेगळे होते , आता सार सार बदललेल होतं ….तुप _भाताचा घास गार होऊन गेला आहे , चांदण्यांचा दरबार फिका पडला आहे , लिंबोणीच्या झाडामागे लपलेला चंद्राची गरज आता कोणालाच भासत नाही आहे , डोळे बंद करून कान उघडे ठेवून कल्पनेच्या दुनियेत हरवणारी रात्र , आता सताड डोळे उघडून निशब्द झाली आहे ,कारण प्रत्येकाच्या हातात मोबाईल नावाचा राक्षस राज्य करतो आहे ..या राक्षसाच्या हातून आपण कळत असूनही स्वतःला वाचवू शकत नाही , पण निदान त्या कोवळ्या बालपणाला वाचवण्यासाठी या मोबाईलला हटवूया ना ……
दोनच दिवसात स्मिता वैतागली . कारण दोन घास चारविण्यासाठी किती तो आटापिटा ….काय म्हणे आधी तो मोबाईल लावून द्यायचा …. त्यात त्या छोट्या मुलीला आवडणारे रिल्स लावायचे, मग ते बाळ दोन्ही गाल फुगवून डोळे मोठे करून त्या राक्षस नावाच्या मोबाईल मध्ये शिरणार आणि मग त्या बाळापुढे बसलेली आई तिच्या मोबाईल मध्ये गुंतणार …..का ? तर तो घास गिळू पर्यंत मी काय करू ? …..आई भानावर आल्यावर मग बाळाला भानावर आणायचं आणि अजून गिळली नाहीस म्हणून ओरडायचं ………. आईच्या आवाजाला घाबरून मग ते बाळ क्षणात तो घास गिळणार …..
अरे त्या मुलाच्या बालपणाबरोबर आईपण सुद्धा हरवत चाललेल आहे ….हे का नाही समजत…
या मोबाईलच्या नादात व्यवस्थित रित्या मुलांच्या पोटात अन्न सुद्धा आता जात नाही , कडकडून भूक लागली असती तर अन्नाची किंमत त्यांच्या लक्षात आली असती …….पण भूक लागणार तरी कशी ? ….
ते पोर अंगणात खेळलं तरच भूक लागणार ना …मग आता खेळणंही नाही आणि व्यवस्थित जेवणही नाही तर मग रात्री झोप तरी कशी लागणार? आणि मग झोप येत नाही म्हणायचं आणि पुन्हा मोबाईल नावाच्या राक्षसाला डोळ्यासमोर उभा करायचं ……
स्मिताने शेवटी या त्यांच्या दैनंदिन कार्यक्रमाला कंटाळून तिने याविषयी भावाशी चर्चा करण्याचा प्रयत्न केला ….पण भावाने मोबाईल मधून डोके वर काढलं तरच ते तत्वज्ञान त्याच्या डोक्यात शिरणार ना ……
शेवटी स्मिता या वातावरणाला कंटाळली आणि रात्रीच तिने आपल्या सासरी जायचा विचार पक्का केला .

कितीही आटापटात केला तरी रात्र काही लवकर संपत नव्हती . तेवढ्यात तिला त्या छोट्या मुलीच रडणं ऐकू येऊ लागलं , क्षणाक्षणाला रडण्याचा आवाज मोठा होऊ लागला ….. जाऊन पाहते तर अक्षरशः ते छोटं बाळ जमिनीवर लोळत होतं . वेळ जाईल तसे पोटातल्या कळा वाढतच होत्या …..
थोड्याच वेळात सारेच हॉस्पिटलला पोहोचले आणि डॉक्टरांनी सांगायचं तेच सांगितलं की , अन्न चावून न खाल्ल्याने पोटाला सूज आली आहे आणि त्यामुळे बाळाला खूप त्रास होत आहे ……
डॉक्टरांच्या या वाक्यावर भरलेल्या डोळ्यांनी स्मिताचा भाऊ स्मिताकडे अपराधी नजरेने पाहण्याचा प्रयत्न करत होता , आणि स्मिता गालावरच्या अश्रूंना हळूच पदराने पुसत होती ……

रूपाली मठपती ….