#माझ्यातलीमी
#विकएंड_टास्क
#रील_विरुद्ध_रिअल.
आर्या आणि विक्रमची जोडी सोशल मीडियावर तरुणांच्या स्वप्नांची इतकी गाजत होती की त्याला तोडच नव्हती. त्यांच्या इन्स्टाग्राम रील्समध्ये सगळं आलबेल दिसायचं. विक्रमच म्हणजे जणू मदनाचा पुतळा लांब केस असलेला जिममध्ये घाम गाळणाऱ्या मॉडेलसारखा तरुण, तो आणि आर्या हात घालून समुद्रकिनारी बागडत वेगवेगळ्या ठिकाणी रिल्स बनवताना दिसायचे. “लव्ह बर्ड्स” असं कॅप्शन, हृदयाच्या इमोजींची वर्षाव, आणि लाखो लाईक्स. आर्या, तिच्या काळ्याभोर डोळ्यांनी कोपऱ्यातून कटाक्ष टाकून आणि हसतमुख चेहऱ्याने, विक्रमसाठी स्वतः केक बेक करताना, किंवा त्यांच्या “ॲंनिव्हर्सरी डेट” वर स्टार्होटेलमध्ये कॅंडललाइट डिनर करताना दिसायची. कमेंट्समध्ये लोक लिहायचे, “या जोडीसारखं नातं हवं असं!” किंवा “परफेक्ट कपल गोल्स!”
पण पडद्यामागे, त्यांच्या मुंबईच्या छोट्या एक- दोन खोल्या च्या फ्लॅटमध्ये, सगळं वेगळं होतं. विक्रमचा दिवस सकाळीच जिममधून सुरू होईल, पण घरी येऊन आर्याकडे पाहायचा नाही. त्याचा फोन हातात धरून, तो फक्त लाईक्स मोजायचा. “देख, आजची रील ५००० लाईक्स झाली!” तो उस्फुर्त होऊन सांगायचा, पण आर्याच्या डोळ्यातील थकवा त्याला दिसायचा नाही. आर्या, ज्यानी कॉर्पोरेट जॉब सोडून त्याच्या “इन्फ्लुएन्सर” करिअरला सपोर्ट केलं होतं, आता घर सांभाळत होती. तिच्या हातातल्या घड्याळातल्या काट्यांप्रमाणे, तिचं आयुष्यही फक्त टिकटिक करत होतं – स्वयंपाक, धुणे, आणि विक्रमच्या रील्ससाठी पोज देणे.
विक्रमचा वाढदिवसानिमित्त होते. सोशल मीडियावर त्यांनी आधीच रील पोस्ट केली होती – आर्या त्याला सरप्राईज देतेय, पार्टीमध्ये मित्रमंडळी हसत-खिदळत आहेत, आणि शेवटी एक चुंबन. व्ह्यूज १० लाख ओलांडले. पण रिअलमध्ये, पार्टी नसते; फक्त दोनच जण. आर्या अगदी मनापासून केक बेक केला होता, पण विक्रमला त्यात रस नव्हता. “आर्या, हा केक रीलसाठी ठीक आहे, पण नेक्स्ट टाईम चॉकलेट फ्रोस्टिंग कर, व्हिडिओमध्ये चांगला दिसेल.” त्याने फोन स्क्रोल करत सांगितलं. आर्याच्या काळजात कालवाकालव झाली काहीतरी तुटते आहे असं वाटलं. ती किचनमध्ये गेली, आणि आईला फोन केला. “आई, मी काय करू? सगळं परफेक्ट दिसतंय बाहेरून, पण आतून… रिकामं आहे.” आईने सांगितलं, “मुली, रील्स फक्त सेकंदांचे असतात, आयुष्य मिनिटांचं नसतं.”
त्या रात्री, विक्रम झोपला होता .आर्या बाल्कनीत उभी राहिली. तिच्या हातात फोन, पण तिने तो बंद केला. डोळ्यांत अश्रू, ती विचार करत होती – किती वेळ लपवणार ही वेदना? सोशल मीडियावरच्या हास्यामागे, नात्यातली ओझे असलेली शांतता, तुटलेल्या स्वप्नांचे तुकडे. दुसऱ्या दिवशी सकाळी, तिने विक्रमला सांगितलं, “आम्ही एक रील बनवूया, ज्यात सगळं रिअल दाखवू. आपल खरं नातं.” विक्रम हसला, “काय बोलतेस? लोकांना परफेक्टच हवंय!”
पण आर्याने ठरवलं होतं. तिने एक सिम्पल स्टोरी पोस्ट केली – फक्त एक फोटो: दोघेही बाल्कनीत बसलेले, चेहऱ्यावर थकवा, आणि कॅप्शन: “रील विरुद्ध रिअल. आमचं नातं परफेक्ट नाही, पण ते खरं आहे. तुटलेल्या भावना दाखवण्याची वेळ आली.” कमेंट्स आले – काहींनी समर्थन केलं, काहींनी ट्रोल केलं. पण आर्याला फरक पडला नाही. त्या रात्री, विक्रमने तिच्याशी बोललं. खरं बोललं. “मला वाटत होतं, लाईक्स मिळाले की सगळं ठीक होईल. पण तू बरोबर आहेस, आर्या. आम्हाला रिअल व्हिडिओ बनवायचा आहे.”
त्यानंतर, त्यांची रील्स बदलल्या. आता त्यात हास्य असायचं, पण वादही, माफी मागणंही, आणि एकमेकांसाठी वेळ काढणंही. लोक म्हणायचे, “हीच खरी परफेक्शन!” आर्या म्हणाली, सोशल मीडिया हे फक्त एक आरसा आहे – ते आपलं प्रतिबिंब दाखवतं, पण ते आपलं आयुष्य नाते दाखवत नाही. खरं नातं तुटलेल्या भावनांतून उभं राहतं, न दिसणाऱ्या वेदनांतून मजबूत होतं. आणि रिकामेपण? तो भरून काढायचा असतो, रील्सने नव्हे, तर एकमेकांच्या हातात हात घालून.एकमेकांच्या साथीने आपल्या घरातील माणसांना आपण आपल्या बरोबर ठेवल्याने ते अधिक जास्त बहरत फुलतं. लाईक्स आणि बघणाऱ्या साठी आपलं रिअल लाईफ नाही .
#०८_११_२०२५_शनिवार
©️®️ #सौअपर्णाजयेशकवडे.
