#माझ्यातलीमी
#ब्लाॅगलेखनटास्क(१७/११/२५)
#कथालेखन
#शीर्षक_आयुष्य_सुंदर_कसं_होतं?
आपल्या आयुष्यात काही लोक खूप खास, स्पेशल असतात का? ते आपल्याला नाही सांगता येत. पण त्यांच्या असण्याने आपलं आयुष्य सुंदर बनतं.
“अरं यार, हा काय प्रश्न आहे! कोणामुळे तुझं आयुष्य सुंदर आहे?”
“सारिका, हे नॉट फेअर! तुझं असं म्हणणं म्हणजे सुधांशू तुझ्या जीवनात आला म्हणून तुझं जीवन सुंदर बनलं!”
“मग एवढे दिवस काय? आयुष्य निरस, निरर्थक होतं का?”
“इन मिन, दोन वर्षे झाली आहेत की सुधांशू आणि तुझ्या लग्नाला. दुसरी गोष्ट म्हणजे तू आणि तोच एकत्र राहता, एवढ्या मोठ्या घरात. त्यामुळे तुला असं वाटणं साहजिकच आहे. पण मला विचारशील तर, या बद्दलचं माझं मत वेगळं आहे, बरं का!”
“सांग ना, कशाला आढेवेढे घेतेस? जे आहे ते ओपन बोल. उगाच डोक्याला शॉट नको देऊ.”
माझं आयुष्य सुंदर बनवण्यासाठी एक व्यक्ती किंवा अमुक एक गोष्ट आहे असं मी मानत नाही. यासाठी कारणही आहे. मी हे सुंदर जग पाहिलं ते माझ्या आई-पप्पांमुळे. त्यांनी संस्कार, संस्कृती आणि परंपरा यांचं ज्ञान दिलं. म्हणजे त्यांच्या मुळेच माझं आयुष्य सुंदर व्हायला सुरुवात झाली. त्या माझी तीन भावंडं, इतर नातेवाईक – म्हणजे मामा-मामी, मावशी, काका-काकी, आत्या, आजी-आजोबा – या सर्वांमुळं नात्यांची वीण घट्ट झाली. काही चांगले-वाईट अनुभव आले. त्यातून बरंच काही शिकायला मिळालं. ही नाती आहेत म्हणूनच माझं आयुष्य सुंदर व्हायला हातभार लागला.
हे सगळे घरातील होते असं तू म्हणशील कदाचित. म्हणूनच त्यांनी मला सांभाळून घेतलं असं म्हणायला तू कमी करणार नाहीस. पण माझ्या मित्र-मैत्रिणींचा पण तेवढाच सहभाग आहे गं! त्यांच्या मुळं जगाची ओळख जास्त झाली. विविध प्रांतांतून आलेल्या त्यांच्या संस्कार, संस्कृती, परंपरा – हे सगळं शिकायला मिळालं. त्यांना माझ्या काही गोष्टी आवडल्या. त्यामुळं माझा आणि त्यांचा एक वेगळाच बॉंड तयार झाला.
शालेय शिक्षण, कॉलेज, नोकरी या टप्प्यांवर पण काही जण भेटले, भेटतात. त्यांच्या कडून पण आंबट-गोड गोष्टी लक्षात आल्या. काहींच्या सहकार्यानं पुढे जाऊ शकले, म्हणजे छान प्रगती झाली. काहींमुळं थोडी दोलायमान स्थितीत पण आले, पण इट्स ओके! काही वेळा काळं-गोळं असल्यावरच आपल्याला खेचण्याचा आनंद मिळतो. आपल्याला हवं ते घ्यायचं आणि नको ते तिथंच सोडून द्यायचं.
माझ्या लहानपणी आमच्या घरात कुत्रा आणि मांजर हे दोन्ही प्राणी होते. त्याच बरोबरीनं गाय-म्हैस हेसुद्धा होत्या. आता तू म्हणशील, “यांनी काय तुझ्या आयुष्य सुंदर बनवण्यासाठी केलं? ते तरी सांग!”
हो! तेच सांगणार आहे. हे पाळीव प्राणी आपल्या सुख-दुःखाचे बरोबरीने वाटेकरी असतात. नाही कळलं ना? आमच्या कुत्र्याला जर कुणी रागानी चपाती फेकली तर तो खात नसे, जोपर्यंत ज्यांनी ती फेकली होती त्यांनी ती उचलून त्याच्या डोक्यावर हात फिरवून सांगितले, “घे बाबा, ही चपाती!” तेव्हाच तो खायचा. म्हणजे यातून एक शिकवण मिळाली की, अन्न फेकू नका. द्यायचं असेल तर आनंदानं द्या; नाहीतर दिलं नाही तरी चालेल.
हे सगळं झालं आपल्या जवळच्या अवतीभोवती. पण निसर्गाचं सौंदर्य आहे जो आपल्याला खूप काही सांगतो, शिकवतो. आजपर्यंत आपण त्यांच्या सान्निध्यात राहून हे सगळं बघतोय. तुला माहिती आहे का? फुलांच्या सुगंधानं मन शांत, प्रसन्न, प्रफुल्लित होतं. तर एखाद्या विचित्र वासानं आपल्याला अस्वस्थ होतं. म्हणजे काय तर, अशी प्रत्येक गोष्ट, प्रत्येक क्षण – जो आपल्या आयुष्यात आला किंवा येणार आहे – त्यांनीच तर आपलं आयुष्य सुंदर व्हायला सुरुवात झाली.
हं, आता हेच बघ. जेव्हा माझ्या आयुष्यात माझे मिस्टर आले, त्याची फॅमिली, मित्र-मैत्रिणी यांच्या मुळं सुद्धा माझ्या आयुष्यात चांगले-वाईट अनुभव, चढ-उतार आलेच की! पण म्हणजे, फक्त एकाच व्यक्तीमुळं आयुष्य सुंदर नाही बनत गं. प्रत्येकाचा काही ना काही संबंध आहे ज्यांनी माझं आयुष्य सुंदर बनवले. या आधी पण हे सगळं होतं म्हणून माझं आयुष्य सुंदर बनलं आहे, आणि इथून पुढेही ते सुंदरच राहणार आहे.
#माझ्यातलीमी
#सोमवार_१७_११_२०२५
©️®️ #सौअपर्णाजयेशकवडे
