माझी मैत्रीण

#माझ्यातलीमी
#ब्लॉगलेखनटास्क
#प्रसंग
#माझीमैत्रीण

💜 माझी मैत्रीण 💜

माझ्यासाठी जिच्या नुसत्या असल्याने अनेक कठीण प्रसंगांना धीराने सामोरे जाता येते, अशी माझी जिवलग मैत्रीण .. स्वाती ताई.. मी स्वाती ताईच म्हणते.. कारण अनुभवाने, वयाने, कर्तृत्वाने मोठी आहे माझ्यापेक्षा.

बोलू नये, सांगू नये असे अनेक प्रसंग जीवनात येतात. काही सुटतात, काही कायमचे तसेच राहतात तर काही खुणा ठेवून जातात. काही गोष्टी घरी सांगण्याचा धीर होत नाही आणि अशा वेळी मैत्रिणच सगळ्यात जवळची असते, ती सांगेल ती पूर्वदीशा मानून आपण वागतो, कारण तिच्यावरचा विश्वास आणि आपला प्रॉब्लेम ती कुणाला सांगणार नाही याची शाश्वती.

अनेक वर्षांपासून मला असलेला शारीरिक त्रास; भीती म्हणा वा संकोच मी कुणालाच सांगितला नाही.. आईलाही नाही आणि डॉक्टरलासुद्धा.. आजाराचे काही निदान झाले तर काय, खर्च कसा होणार ही भिती, आई वडिलांना किती टेन्शन येईल याची चिंता. आपण त्यांना सांभाळायचं की त्यांनी आपल्याला.

आई गेल्यानंतर त्रास वाढत गेला.. आता मात्र शांत रहाण्यात अर्थ नव्हता.. काय करावे..

खूप हिम्मत करून तिला सांगितलं.. अशा मैत्रिणीला जिच्याशी नुकतीच मैत्री झाली होती, तीही ऑनलाईन मैत्री.. तो पर्यंत कधी तिचा फोटोही बघितला नव्हता.. फक्त चॅटिंग.. तेही खूप कमी.. पण त्या एवढ्या तुटपुंज्या मैत्रीत इतकी ताकद होती.. आई गेल्यानंतर माझं मन मोकळं करायला ती एकच होती आणि आहे. तिच्या असण्याने जीवनाला अर्थ आणि आधार आहे आणि मिळत राहतो.. पुढे जाण्याची हिंमत मिळाली.

तिने सल्ला दिला.. लवकरात लवकर घरी सांग, घाबरू नको, डॉक्टर कडे जा. तिचा सल्ला .. मानायलाच हवा.. सगळ्या टेस्ट्स झाल्या.. निदान लागलं.. कार्सिनोमा (कॅन्सर सेकंड स्टेज)..

तिलाच तातडीने सगळं सांगितलं.. सर्जरी च्या वेळी मी खूप घाबरले होते. मी घाबरले तर घरचे घाबरतील म्हणून मी स्ट्राँग आहे असच दाखवत होते पण मनात खूप चलबिचल, भिती, सर्जरी सक्सेसफुल झाली नाही तर .. असे अनेक विचार मनात होते. त्या वेळी मुख्य आधार तिनेच दिला. “आज जग खूप पुढे गेलंय, मेडिकल क्षेत्रात खूप क्रांती झाली.. सगळ व्यवस्थित होईल.. बी पॉझिटिव्ह” हे तिचे शब्द हिम्मत द्यायचे.

सर्जरी नंतर किमोथेरपी, रेडिओथेरपी यासाठीही तिने खूप आधार दिला, हिम्मत दिली. फायनली मी पूर्ण बरी झाले. तिच्या असण्याने त्या उपचारांचा होणारा त्रास सहन करण्याची हिंमत मिळायची.

नंतर माझे बाबा गेले तेव्हाही तिने खूप आधार दिला. मी पूर्ण खचले होते. सहा वर्षांपासून माझी काही नौकरी नव्हती. आईबाबांचा सांभाळ करायचा, भाच्याचं शिक्षण यामुळे मी नोकरीचा विचारही तेव्हा केला नव्हता. आणि आई बाबा गेल्यावर जीवनात पूर्ण पोकळी निर्माण झाली होती. नोकरी नव्हती. इतक्या वर्षांनी परत काय शोधायचं प्रश्नच होता.

तेव्हाही स्वाती ताईनेच मला उमेद दाखवली. हिम्मत दिली. “तुझं नॉलेज खूप आहे. वाया जाऊ देऊ नकोस.” तिच्या शब्दांमुळे मी परत जॉब शोधला. सोबतच लिहिण्यास सुरुवात केली. माझ्या लिखाणाला ती नेहमी प्रोत्साहन देत राहिली. सोबतच मी माझे इंस्टाग्राम कोडिंग पेज ही सुरू केले. त्यात माझे दिवस छान जाऊ लागले. दुःखावर फुंकर घालून पुढे जाण्यास मी तिच्यामुळे शिकले.

आजही ती माझ्यासोबत आहे. आम्ही कधीच एकमेकींना प्रत्यक्ष नाही भेटलो पण आम्हाला एकमेकींबद्दल जेवढं माहित आहे, निदान तिला माझ्याबद्दल जे काही माहित आहे ते इतर कुणालाही नाही. म्हणूनच तीच असणं माझ्यासाठी अनमोल आहे.