प्रेमबंध

#माझ्यातलीमी
#वीकेंडटास्क
#नाट्यलेखन (२२/११/२५)
@everyone
#प्रेमबंध
….. प्रेमबंध …

पात्र परिचय :
१. अनघा – एक २२,२३ वर्षाची युवती
२. अमेय – २५,२६ वर्षाचा युवक
३. प्रवीण – अमेयचे बाबा
४. सोनाली – अमेयची आई
५. रमेश – अमेयचे भाऊजी
६. प्रिया – अमेय ची बहीण
७. कुहू – १ दीड वर्षाची लहान मुलगी अमेयची भाची
८. पियूष – अनघाचे बाबा
९. शुभांगी – अनघाची आई
१०. अस्मिता – अनघाची बहीण
११. वकील
१२. प्युन

अंक पहिला

( पडदा उघडतो .. रंगमंचावर मंद प्रकाश .. चौपाटीचे दृश्य .. दोन, तीन चहा आणि न्याहारीचे ठेले .. काही जोडपे हातात हात घेऊन फिरत आहेत. एका बाकावर एक सुंदर तरुणी बसली आहे .. बाजूलाच तिची पर्स आहे. गोरीपान, उंचपुरी, सडपातळ, मोहक डोळे, बारीक ओठ फिकट गुलाबी रंगाच्या लिपस्टिक मुळे आकर्षक दिसत आहेत. निळ्या रंगाचा जीन्स आणि प्रिंटेड करड्या रंगाचा टॉप घातलेला. एकीकडे नजर लावून कुणाची तरी वाट बघताना दिसते. समुद्राच्या पाण्याचा खळखळ आवाज .. प्रकाश अजून थोडा मंद होत जातो .. तेवढ्यात एक तरुण विंगेतून तिच्याकडे येतोय. तोही तिच्याप्रमाणेच गोरापान, देखणा, उंचपुरा, ट्रिम केलेली हलकीशी दाढी, सुदृढ बांधा, ऑफिसच्या फॉर्मल कपड्यात, खांद्याला बॅग लटकलेली. तो येऊन तिच्या शेजारी बसतो. )

तरुणी : ( मनातून लाजते पण तो जवळ येताना तोंड फिरवून बसते, लटकेच बोलते ) : मी नाही बोलणार तुझ्याही .. आजही उशीर .. (तक्रारयुक्त)

तरुण : अनघा, अगं वेळेतच निघालो ऑफिस मधून. पण ट्रॅफिक लागलं यार .. तुला माहित आहे ना आपलं मुंबईच ट्रॅफिक! मी कसा आलो माझं मलाच माहित.

अनघा ( रागावून ) : नव्हतं यायचं मग .. मी थोडीच जबरदस्ती केली? माहीत आहे ना ट्रॅफिक लागतं. लवकर निघायला काय झालं? वेळेत निघण्याऐवजी लवकर निघायचं.

तरुण : सॉरी, सॉरी, खरंच सॉरी .. परत नाही करणार असं. ( थोड लाडात ) आता काय करू म्हणजे तू खुश होशील?

अनघा ( आश्चर्यात आणि चिडवल्यासारखं ) : खरचं अमेय! करशील मला हवं ते ! मग माहित आहे की तुला .. मला कशाने आनंद होणार ते ..! माझ्या घरी ये आणि रीतसर माझ्या बाबांकडे माझा हात माग. चल, लगेच जाऊया.

अमेय (डोक्यावर हात मारत) : झालं का तुझं सुरू. अगं, मी नक्की येणार आहे. पण आत्ता कसं येणार ना? मी असा ऑफिस मधून सरळ इकडे आलो. कसा दिसतोय माझा अवतार?! चेहऱ्यावर घाम, मळकट कपडे. ( असं काहीही नसतं ) तुझे बाबा मला बघताच हाकलून देतील. ( हसतो )

अनघा : हसण्यावारी नको नेऊस. सांग ना .. कधी? .. कधी येईल तो दिवस?

अमेय ( समजावण्याचा सुरात ) : माझं एकदाच हे प्रोजेक्ट झालं की येतो ना. मग मला प्रमोशन पण मिळणार.

अनघा ( चिडून ) : किती दिवस झाले .. रोज हेच ऐकत आहे. तिकडे माझे बाबा माझ्यासाठी स्थळ शोधत आहेत. माझं लग्न पण ठरवतील लवकरच, मग विसर मला..

( अमेय तिच्या तोंडावर हात ठेवतो .. तिचे खांदे हळुवार पकडून शांतपणे बोलतो.. )

अमेय : असं काहीही होणार नाही. तुझं लग्न माझ्याशीच होणार. आता इतके दिवस थांबलोय ना .. अजून फक्त दोन दिवस.
( अनघा त्याला मिठी मारते. आता ती नॉर्मल झालेली असते. दोघेही बाकावर बसतात आणि आपल्या प्रेमळ गप्पा सुरू करतात. गप्पांना रंगत आली असते आणि मधेच .. )

अनघा ( थोडी चिंतेत ) : अमेय, मला भीती वाटते रे. माझ्या घरच्यांनी तुला स्वीकारलं नाही तर.!! बाबांनी आपल्या लग्नाला परवानगी नाही दिली तर !? मी आईला, ताईला तर सांगितलं आपल्या बद्दल .. त्यांची काहीच हरकत नाही .. पण बाबा .. ते खूप पुरोगामी विचाराचे आहेत.

अमेय : का नाही स्वीकारणार? आपलं प्रेम तर खरं आहे ना? लग्नासाठी जातपात, धर्म, पंथ काही नाही तर फक्त प्रेम हवं, एकमेकांसाठी समर्पणाची भावना असावी लागते. ते आहे आपल्या दोघातही.

अनघा : त्यात काही वादच नाही अमेय. पण आपल्यात जातभेद आहे, आर्थिक दरी आहे, ते बाबांना नाही आवडणार.

अमेय : मी आहे ना!? मग तू टेन्शन नको घेऊस. मी बघतो सगळं. माझ्या घरी तरी जातीचा, धर्माचा, पंथाचा काही प्रश्न नाही. माझ्या ताईचं पण आंतरजातीय लग्न झालंय, किती खुश आणि आनंदात आहे ती.

अनघा : हो ना ..! आणि तुझी भाची कुहू किती गोड आहे .. पूर्ण तुझ्या ताईवर गेलीय. आणि तिचे डोळे अगदी तुझ्यासारखे दिसतात हां .. खूप बोलके .. तुझ्या सारखेच .. मला खूप लाड करायचे आहेत तिचे .. लग्न करून तुझ्या घरी आल्यावर.

अमेय : माझ्या घरी नाही .. आपल्या घरी .. ( शब्दांवर जोर देत ). कुहू आहेच गं खूप गोड. तुझ्यासारखीच (अनघा लाजते ) आपलं लग्न झाल्यावर ते घर फक्त माझं नसणार .. आपलं असणार. आणि तू आमच्याकडे आल्यानंतर आमच्या रीती, परंपरा स्वीकारायला तयार आहेस ना. हेच महत्वाचं. तू फक्त आनंदी रहा. बाकी सगळं माझ्यावर सोड.
(अनघा खुश होऊन त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवते. पडदा पडतो.)

….. पहिला अंक समाप्त ….
—————————————–

अंक दुसरा

( पडदा उघडतो .. एका दिवाणखान्याचे दृश्य .. बैठकीत एक मोठा सोफा, त्याच्या डाव्या बाजूला दोन सोफा खुर्च्या आणि उजवीकडे दोन डायनिंग टेबल च्या खुर्च्या. मधोमध एक टी टेबल. त्यावर पाण्याने भरलेले सहा ग्लासेस.
मोठ्या सोफ्यावर अमेय, त्याचे वडील आणि आई बसले आहेत. एका सोफा खुर्चीवर अनघा चे बाबा आणि अमेय चे भाऊजी, डायनिंग खुर्चीवर अनघा ची आई आणि अमेय ची ताई एक दीड वर्षाच्या कुहू ला घेऊन बसली आहे. )

अनघा चे बाबा : घरचा पत्ता मिळाला ना बरोबर? आमचं घर थोड आतच आहे.

अमेय : काका, मला माहित होतं ना ..! अनघा ला सोडायला आलोय बरेचदा .. ( लाजतो)

अनघा चे बाबा : अरे हो की .. लक्षातच नाही आलं. सवयीप्रमाणे विचारलं.

अमेय चे बाबा : मी ओळख करून देतो. ही अमेय ची आई, सोनाली (सोनाली नमस्कार करते ), ( जावयाकडे बघून ) हे आमचे जावई रमेशजी ( रमेश नमस्कार करतो ), ( मुलीकडे निर्देश करून ) ती प्रिया आणि आमची नात कुहू. ( प्रिया पण हात जोडते आणि कुहू चे पण हात आपल्या हातात घेऊन तिचेही हात जोडते. )

अनघा ची आई : ‘ कुहू ‘ किती गोड नाव आहे. ( कुहू ला जवळ घेऊ पाहते .. पण ती मात्र प्रिया ला घट्ट धरून राहते )

प्रिया : नवीन कुणी असेल तर त्यांच्याकडे लगेच जात नाही. ओळख झाली की जाते.
( सगळे कुहूकडे कौतुकाने आणि प्रेमाने बघतात. )

अमेय चे बाबा : आणि हे ( अमेय कडे हात दाखवून ) आजचे मुख्य पाहुणे.. अमेय. एका मोठ्या कंपनीत जनरल मॅनेजर आहे. इंजिनीअरिंग करून एम बी पण केलंय. मोठी जबाबदारीची पोस्ट आहे त्याची ..

अनघा ची आई : हो .. त्याच्या बद्दल, तुमच्या सगळ्यांबद्दल अनघा भरभरून बोलत असते. पण तुमचा परिचय राहीला की .. !

अमेय चे बाबा : माझं नाव प्रवीण. मी बँकेत ऑफिसर आहे. दोन वर्षांनी निवृत्त होईल. त्यापूर्वी मुलीप्रमाणेच मुलाचाही लग्न व्हावं एवढीच इच्छा.

अनघा ची आई : सोनाली ताई, तुम्ही काय करता?

सोनाली : मी गृहिणी च आहे .. आपलं घरच सांभाळते .. आणि तुम्ही .. ?

अनघा ची आई : मी पण तुमच्या प्रमाणे गृहिणीच आहे. पण मला योगाभ्यासाची आवड असल्याने मी योगा चे क्लासेस घेते.

सगळेच : अरे वा ..! खूप छान. आम्हालाही लाभ घेता येईल.

अनघा ची आई : हो, हो .. नक्कीच.

प्रवीण : यजमान, आता तुमचाही परिचय होऊ द्या आम्हाला.

अनघा चे बाबा : मी इन्कम टॅक्स मधे आहे. माझं नाव बोर्ड वर वाचलंच असेल .. पियुष. आणि हिचा परिचय तर झालाच (अनघा च्या आईकडे निर्देश करून) .. ही माझी अर्धांगिनी शुभांगी. अस्मिता माझी मोठी मुलगी, अनघा ला घेऊन येईलच आता.

प्रवीण : तुमचे जावई ..
पियूष : त्यांना सुटी नाही मिळाली. ते पण अमेय प्रमाणेच एका मोठ्या कंपनीत क्वालिटी मॅनेजर आहेत.

( इतका वेळ शांत बसलेला रमेश )
रमेश : तसं सांगितलं असतं तर आपण काही दिवसानंतर केला असता हा कार्यक्रम. आता फक्त औपचारिकता म्हणून .. बाकी तर दोघांनी सगळ ठरवलंच आहे.

पियूष : तसही त्यांना जास्त सुट्या नाही मिळत. त्यामुळे लांबणीवर टाकण्यात काही अर्थ नव्हता.

सोनाली : तेही आहेच .. आता जरा बघता का ( शुभांगी कडे बघून ) अनघा झाली का तयार ..!
( अमेय च लक्ष सतत आत जाणाऱ्या दरवाज्यावर असतं आणि आता आईने म्हटलं त्यामुळे तो दुसरीकडे लक्ष आहे असं दाखवतो. )

शुभांगी : अस्मिता, झालं असेल तर घेऊन ये अनघा ला.

( अस्मिता अनघा ला घेऊन येते. अनघा च्या हातात चहा चा ट्रे आहे, तिने अमेय च्या आवडीच्या रंगांची – मोरपंखी रंगाची साडी नेसली आहे. अमेय ने सुध्दा तिच्या आवडीच्या फिकट निळ्या रंगाचा शर्ट घातलाय हे ती वेधून घेते. आज तिने खूप हलका मेकअप केलाय, चेहऱ्यावर हलकेसे स्मित.. त्यामुळे जास्त उठून दिसत आहे, तिच्या मागूनच अस्मिताही येते.
अनघाच्या हाताचा ट्रे अस्मिता घेते आणि अनघा सगळ्यांना वाकून नमस्कार करते, नंतर ताईच्या हातातून ट्रे घेऊन सगळ्यांना चहा देते. ट्रे टी टेबल वर ठेवून प्रियाच्या बाजूच्या खुर्चीवर बसते. अनघा पण आईच्या बाजूला एक खुर्ची ठेवून बसते. चहा घेता घेता बोलण सुरू असतं. इतक्यात कुहू पण खाली उतरून इकडे तिकडे फिरत असते. )

सोनाली : अनघा, खूप छान दिसतेस. दृष्ट नको लागायला. (अनघा लाजते, खाली बघते)

रमेश : सगळ्याच्या परवानगीने मी आपल्या या बैठकीची सुरुवात करतो. अमेय अनघा दोघांनी एकमेकांना पसंत केलं. दोघेही सुशिक्षित आणि समंजस आहेत. त्यामुळे आता आपल्याला फक्त लग्नाची तारीख, ठिकाण हे पक्क करायच आहे.

पियूष : काही देण्याघेण्याच ..
प्रवीण : अहो, कुठल्या जमान्यात आहात!? आम्हाला फक्त मुलगी आणि श्रीफळ पुरे.
सोनाली : हो, बरोबर. पण शुभांगी ताई, आपल्या जाती, धर्म वेगळे आहेत. अनघा ला आमच्याकडे आल्यावर ते सगळं सांभाळावं लागेल. तुम्हाला मान्य आहे ना?

अनघा : हो काकू.. मी सगळं करेल.
सोनाली : हो हो.. तू नक्की करशील .. पण मला तुझ्या पॅरेंट्स कडून खात्री करावी लागेल.
शुभांगी : तिने सगळं सांगितलं मला. आम्हाला काहीच हरकत नाही.

पियूष : पण मला आहे हरकत. कसले तुमचे रितीरिवाज!? आणि का म्हणून सुनेने पाळलेच पाहिजे..!! मला अजिबात मान्य नाही. माझी मुलगी इथे जशी राहते तशीच तिथेही राहील. आमच्याच परंपरा सांभाळेल. खर तर मला हे आंतरजातीय लग्नच मान्य नाही. पण मुलीच्या हट्टापायी मी तयार झालो. पण एकच अटीवर .. लग्न आमच्या पद्धतीने होईल आणि माझी मुलगी तुमचे रितीरिवाज पाळणार नाही .. बस! मान्य असेल तर पुढे बोलूया…

रमेश : काका थांबा. हे बघा, माझं आणि प्रियाचं पण आंतरजातीय लग्न झालं. आणि प्रिया आमच्याकडे आल्यावर आमचेच रितीरिवाज पाळते. तिच्या माहेरचे नाही. आणि आम्ही खुश आहोत. ती रीतच आहे ना.

पियूष : मी या रितीभाती मनात नाही. अनघाने तुमच्या रीती, परंपरा स्वीकाराव्या असं वाटत असेल तर अमेय स्वीकारेल का आमचे रितीरिवाज?

अमेय : का नाही काका?! आनंदाने स्वीकारेन..
प्रवीण (रागात) : अमेय …

अमेय : थांबा बाबा. काकांचं खरंच आहे ना. आंतरजातीय असो वा आंतरधर्मीक .. फक्त मुलीनेच का बदलायच. संसार दोघांचा आहे. त्यामुळे दोघांनीही थोडफार बदलायला हवं. एकमेकांचे स्वभाव, आवड, गुणदोष सांभाळणं जेवढं महत्त्वाचं तेवढंच हेही महत्वाचं आहे.

सोनाली : अमेय, असं नसतं बाळा ..
शुभांगी : खूप समंजस आहे हो तुमचा अमेय.. किती छान बोलतो.

अस्मिता : उगाच नाही आपल्या अनघा ला आवडला.

प्रिया : मला पटत अमेय चं. मी लग्न होऊन सासरी गेले आणि तिथलं सगळं समजून घेतलं.. रमेश ने पण अमेय म्हणतो तसं आपल्या रितीभाती सांभाळल्या असत्या तर मला खूप आवडलं असतं. पण जे आहे त्यात मी खुश आहे.
अस्मिता : काकू, काका, मी मधे बोलते.. हे बघा तुमच्याकडे मुलगा मुलगी आहेत, त्यामुळे मुलगी नसली तरी सगळे विधी, रीती, परंपरा पुढे न्यायाला अमेय आहेच. पण आम्ही दोघी बहिणीच आहोत. कधी मी आणि माझे मिस्टर बाहेरगावी असलो, आवश्यकता पडली तर अनघा आणि अमेय ने सार निभावाव.. म्हणून बाबा असं म्हणत आहेत. आणि मला ते पटत.

पियूष : अनघा, तुला काय वाटतं. तुझं मत सगळ्यात महत्वाचं.

अनघा : माझं मत एकच आहे. काही झालं तरी मला अमेय सोबतच लग्न करायचं आहे. (खाली पाहत हळू आवाजात बोलते)

प्रवीण : अमेय, तुझं काय.. ? तुझा विचार पक्का आहे. तुला आवडेल यांच्या रीती रिवाज पळायला. आताच विचार कर.

अमेय : हो बाबा.. माझा निर्णय पक्का आहे. आपल्याकडे काही धार्मिक विधी परंपरा असतील तर अनघा आपल्या संस्कृती नुसार वागेल आणि त्यांच्याकडे असेल तर मी त्यांच्या प्रमाणे.

पियूष : असं असेल तर माझी काहीच हरकत नाही. माझी परवानगी आहे. अनघा, खूप छान वर निवडलास तू.

( शुभांगी आत जाऊन पेढ्याचा डबा आणते. अनघा आणि अमेय एकमेकांना पेढा भरवतात. अस्मिता सगळ्यांना पेढे वाटत असते आणि पडता पडतो )

…… दुसरा अंक समाप्त ….
—————————————–

अंक तिसरा

मागील घटनेच्या पाच महिन्या नंतर..

( पडदा उघडतो .. एक कोर्टाची खोली .. एका खुर्चीवर एक वकील बसलेला आहे. त्याच्या पुढे ऑफिस टेबल .. टेबलावर एका बाजूला काही फाईल्स .. समोर एक रजिस्टर .. बाजूला एक प्युन .. त्यांचा समोर अमेय त्याच्या वडिलांसोबत आणि अनघा तिच्या आईसोबत उभे आहेत .. अनघाने डार्क गुलाबी रंगाची सिल्क ची साडी नेसली आहे, त्यावर मॅचिंग ज्वेलरी, केसांचा गजऱ्याने वेढलेला जुडा, मोहक अशी डार्क गुलाबी लिपस्टिक, सुंदर मेकअप मध्ये आहे तर अमेय ने जांभळ्या रंगाची शेरवानी घातली आहे. )

वकील : अमेय, अनघा .. तुम्हीच ना .. असे पुढे या. तुमचे पूर्ण नाव सांगा.
( दोघेही पूर्ण नाव सांगतात.. )
टीप: मुद्दाम पूर्ण नावं नाही लिहिले.. कुणाच्याही जातीयतेचा किंवा धार्मिक भावना दुखावल्या जाऊ नये म्हणून.

वकील : आंतरजातीय विवाह ..
अमेय, अनघा ( एकदमच ) : हो सर ..
वकील : घरच्यांची परवानगी आहे ..?
अमेय : हो सर .. आमचे आईवडील आले आहेत सोबत. आणि परवानगी नसली तरीही आम्ही सबलीक आहोत असा निर्णय घ्यायला ..
अनघा : आम्ही त्यांना विचारूनच लग्नाचा निर्णय घेतला.

वकील : व्हेरी गुड.. सबलीक असलात तरीही घरच्यांच्या विरोधात न जाता त्यांच्या संमतीनेच लग्न करताय हे खूप कौतुकास्पद आहे. पण त्यांची संमती असताना विधिवत लग्न न करता नोंदणी पद्धत का निवडली.

अमेय : म्हणूनच .. म्हणजे असं की आम्हा दोन्ही घरच्या लग्नाच्या पद्धती, रीती रिवाज वेगळे आहेत .. मग कोणत्या पद्धतीने लग्न करायचं या वादात न पडता आम्ही सरळ नोंदणी पद्धत निवडली.

प्रवीण : हो.. बरोबर बोलतोय अमेय. आधी आम्हाला आणि व्याह्यांना मान्य नव्हतं हे असं कोर्टात जाऊन लग्न लावणे. शहाणी माणसं कोर्टाची पायरी चढत नाही.

वकील : पण चांगल्या गोष्टीसाठी कोर्टाची पायरी चढावी .. नाहीतर आमचं काय होणार ..!? ( हसतो )
सगळेच हसतात.

शुभांगी : आमचे हे तर मान्यच करत नव्हते, पण अमेय ने खूप छान समजावून सांगितलं. आणि उद्या सायंकाळी मोठ रिसेप्शन देणारच आहोत. तुम्ही पण यायचं बरं का वकीलसाहेब.
वकील : हो हो.. नक्की.

वकील : चला आपण आता लग्न प्रक्रिया पार पाडूया..
( वकील एक फॉर्म काढून भरायला लागतो. दोघांचीही पूर्ण माहिती घेतो, दोघांचे फोटो, आधार कार्ड, फोटो घेऊन प्युन ला फोटो स्टीक करून आधार कार्ड ची सत्यप्रत जोडायला सांगतो. आता तो फॉर्म अमेय आणि अनघा कडे देऊन ) : आपापल्या नावाखाली सही करा. त्या खाली आपापल्या साक्षीदारांची सही घ्या.
( साक्षीदार म्हणून प्रवीण अमेय कडून आणि शुभांगी अनघा कडून सही करतात. आणि फॉर्म वकिलाला सुपूर्त करतात. वकीलही सही करून स्टँप मारतात. )

वकील : आता दोघेही समोरासमोर उभे रहा.. छान स्माईल द्या. दोघांच्याही हातात हार द्या. ( हार देण्यात येतात ). अनघा आधी तू हार घाल (अनघा हार घालते नंतर अमेय तिच्या गळ्यात हार घालतो.)

वकील : मंगळसूत्र आणलंय ..?
प्रवीण : हो.. हे काय .. ( असं म्हणत मंगळसुत्र काढून वकिलाच्या हाती देत असतो ..)
वकील : अहो, नवऱ्या मुलाच्या हातात द्या. ( प्रवीण तसंच करतो) अमेय आता मंगळसुत्र घाल अनघाला.

( अमेय अनघाच्या गळ्यात मंगळसूत्र घालतो, शुभांगी ते ठीक करण्यास मदत करते. )

वकील : आता एकमेकांचं तोंड गोड करा .. ( शुभांगी पेढ्याचा डबा काढते. दोघेही एकमेकांना पेढा भरवतात, सगळे टाळ्या वाजवतात. एकमेकांचं अभिनंदन करतात. शुभांगी सगळ्यांना पेढे वाटते. )

वकील : आता तुमचं लग्न संपन्न झालं. सुखाने संसार करा. एका महिन्याने तुमचं मॅरेज सर्टिफिकेट येईल. आणखी एक .. माझ्याकडून तुम्हा दोघांनाही ही छोटीशी भेट .. (एक भेटवस्तू दोघांना एकत्रित देतो. )

अमेय : याची काय गरज होती सर ..?! आणि द्यायचंय तर उदया रिसेप्शन ला येणार तेव्हाच द्या ना.

वकील : मी म्हटलंय खरं येईल असं .. पण जमेल की नाही सांगता येत नाही. म्हणून आत्ताच घ्या .. जमलं तर नक्की येईन. तुमच्या सारखे विचार असणाऱ्या तुमच्या पूर्ण कुटुंबाला भेटायला नक्की आवडेल मला.

प्रवीण : लाजवताय सर.. आम्ही विशेष असं काही नाही केलं. फक्त मुलांच्या पाठीशी उभे राहिलो .. आणि ते प्रत्येक पालकांचं कर्तव्यच आहे.

वकील : खरं आहे .. पण आंतरजातीय विवाहास संमती देणारे खूप कमी पालक असतात. आणि परवानगी नाही मिळाली तर एक तर मुलं पळून जाऊन लग्न करतात किंवा मग आपला जीव तरी गमावून बसतात. आपल्या सर्वधर्मसमभाव अशा राष्ट्रीय सूत्रानुसार असे आंतरजातीय विवाह घडून आले तर आपल्या देशातील जातीयता हा प्रश्न पूर्णपणे सुटेल. तुमच्या सारख्या लोकांची देशाला खरंच खूप गरज आहे. म्हणून मी तुमचाही सन्मान करतो.
( असे म्हणत वकील प्रवीणला आणि शुभांगी ला पुष्पगुच्छ देतो .. आणि पडदा पडतो. )

समाप्त
—————————————–
®️©️ मनिषा चंद्रिकापुरे (२२/११/२५)