प्रवास
ठेच लागली,धडपडलो खरे
तरी उठून पुन्हा चाललो मी.
वादळवाऱ्याने उधळले सारे
स्वतःवर विश्वास ठेवला मी.
आयुष्य हे संघर्ष आहे,
खरे सौंदर्य जाणिले मी.
हार मानणं शिकवलं नव्हतं,
झगडणं ठरले दिशादर्शकही.
कोणी म्हणालं “जमेल का?”
बघू या,हसून उत्तर दिले मी.
घामाच्या थेंबांनीच तर,
स्वप्नांचं सोनं बनवले मी.
सुसाटलेलं वादळ थैमानच घालेल,
तरीही माझा दीप प्रकाशत राहील.
सोबत नसेल, नकाशा नसेल,
तरीही प्रवास थांबणार नाही.
कारण मी.. आठवतो ध्रुवाचा तारा
अथक प्रयत्नांवर विश्वास ठेवणारा
स्वप्नं पहात त्यासाठीच झपाटलेला,
“मी” हरवलेल्यांना दिशा दाखवणारा.