दर्शन

#स्टोरीकट्टा
जून महिना अर्धा उलटला… मिरगाचा पाऊस सुरू झाला. गावातल्या वारकऱ्यांची वारीला जायची लगबग सुरू झाली. गावातले म्हातारे, बाया , माणसं सगळेच वारीच्या तयारीला लागले. सखुलही वाटायचं आपणही वारीला जावं…. गेल्या टायमाला तिनं ठरवलं होतं की पुढच्या बारीला नक्की जायचं वारीला….पण सखुचा नवरा पांडबाला लखवा मारला… चार महिने झाले तो अंथरुणाला खिळून होता. त्यामुळे तिला त्याचं सगळच करावं लागायचं. शिवाय पांडबाची म्हातारी होती तिला डोळ्याने कमी दिसायचं…ती केव्हाही धडपडायची त्यामुळे तिचही करावं लागायचं… सैपाक पाणी आणि घरातलं आवरून तिला मोलमजुरीलाही जावं लागायचं तेव्हा कुठे सांच्याला चूल पेटायची… त्यामुळे वारीचा विचारही करणं सध्या तिला शक्य नव्हतं. पण मन मानायला तयार नव्हतं.
गावातल्या साळकाया माळकाया तयारीला लागल्या होत्या. उद्या निघायचं म्हणून कापड चोपड खरेदी झाली…सोबत न्यायची शिदोरी झाली, घरातली कामं जिथल्या तिथे करून झालं. सोबत न्यायची तुळस तेवढी निघताना घ्यायची. सखुची मैत्रीण चिमी पहाटे निघायचं म्हणून तिचा निरोप घ्यायला सखुकडे गेली. चिमी सखुच्या गळ्यात पडून हमसून हमसून रडायला लागली, “सखे तुला न घेता जाते बाई पन पाय निघत नाई ग तुझ्या शिवाय… पन मी ना देवासंगट भांडनारच हाय दाजीला हे असं दुखनं दिलं म्हनून…” दोघींची गट्टीच तेव्हढी होती. प्रत्येक कामात एकमेकींना मदत …. एकमेकींशिवाय पान हलायच नाही त्यांचं…. “चिमे निघालीस व्हय ग!! देवास माझा निरोप सांग पुढच्या बारीला नक्की येते म्हनावं… या बारीस इथूनच घे माह्या नमस्कार… धनी बरं झालं की दोघं बी ईऊ दर्शनाला…” धनी नक्की बरे होतील याची तिला खात्रीच होती…. होताच तेवढा विश्वास विठुरायावर…. ती बोलत होती पण लक्ष सगळं वारीकडेच होतं…विठ्ठलाच्या दर्शनाची आस लागली होती तिला… पण करणार काय…. दोघींच्या गप्पा ऐकून पांडबाचा गळा दाटून आला… स्वतःचाच त्याला राग येत होता, “माह्या मुळंच सखीला वारीला जाता येईना. बिचारी किती आस लाऊन बसलिया.” रातच्याला पांडबाला झोप येईना.
पहाटे सगळे सामान सुमान, गाठोडे, तुळशी वृंदावन, दिंड्या, पताका घेऊन काठ्या टेकत म्हातारे कोतारे सगळेच निघाले. ज्ञानबा तुकाराम चा जयघोश करत उत्साहात सगळे पुढे पुढे जात होते. सखुचा ऊर दाटून आला. चिमिला निरोप देऊन ती घरात परतली आणि तिच्या कामाला लागली. कामाला लागली खरी पण मनात विठ्ठलाचा जयघोष सुरूच होता.
झाड झुड झाली आता. भांडी घासायला बसली. पण कामात लक्ष होतं कुठे. घासता घासता वाट्या घेऊन टाळ वाजवायला सुरुवात केली. ग्यानबा तुकारामांचा जप तोंडाने सुरूच होता. डोळ्यासमोर विठ्ठलाची सुंदर मूर्ती …सखूने डोळेभरून विठुराया कडे पाहिलं. पाहता पाहता ती पूजेच्या तयारीला लागली… छान चंदन उगाळलं… देवाला अभिषेक केला… कपाळी चंदनाचा टिळा लावला… सुंदर फुलांचे, तुळशीचे हार घातले… देवाला छान धूप दीप दाखवला… आरती केली… विठूनामाचा गजर सुरूच ठेवला विठू रायची मूर्ती कशी साजीरी दिसत होती…विठू सखुसाठीच जणू तिष्ठत होता. सखू पूर्ण पणे विठू नामात रंगून गेली होती… तिचं देहभान हरपलं होतं…. विठूच्या पायावर डोकं टेकवून तिनं नमस्कार केला. विठ्ठल दर्शनाने ती सुखावून गेली, भारावून गेली. दर्शन झाल्याने तिची विठ्ठल भेटीची आस पूर्ण झाली. तिला भरून पावल्या सारखं वाटू लागलं. देवाचं रूप डोळ्यात साठवता साठवता तिथेच कोसळली…. डोळे उघडले तर समोर छोटू उभा… विठ्ठलाचं रूप घेऊन तोच उभा होता. “आए तुला ईठ्ठलाच दर्शन घ्यायचं व्हतं ना म्हनुन मीच ईठ्ठल झालो तुझ्यासाठी …” सखुने छोटुला जवळ घेतलं आणि म्हणाली, “होय रे राजा माझी विठूला भेटण्याची आस तू पूर्ण केली बघ. मी जाऊ शकत नाही तर माझा विठूच माझ्याकडे आला. आता माझा विठू कायम माझ्या सोबतच असेल. आता कशाचीच काळजी नाही.” पांडबा आणि म्हातारीही सखूच्या विठू दर्शनाने भारावून गेले.

सौ मंजुषा गारखेडकर ©®