# माझ्यातली मी #
*** वीकेंड टास्क.. कथालेखन ***(१४/११/२५)
….. मोबाईल हटवा बालपण जागवा…. या वाक्यावरून…
…………. जाणीव अस्तित्वाची……….
खरं तर ते एक डॉक्टर कुटुंब. लोकेश आपल्या वडिलांसोबत एकटाच राहायचा. तो दोन वर्षाचा होता तेव्हाच त्याची आई अल्पशा आजाराने देवाघरी गेली. डॉक्टर प्रफुल्ल खरंतर लग्न करू शकत होते पण सावत्र आई आपल्या लोकेशला व्यवस्थित वागवेल की नाही या भावनेने त्यांनी लग्नच केले नाही. घरी त्याला सांभाळायला आया होतीच व इतर कामाला सुद्धा घरगडी होते.त्यामुळे डॉक्टर निश्चिंत होते.
सुरुवातीला लोकेश आयाजवळ व्यवस्थित राहत नव्हता. सारखी चिडचिड, रडारड त्याची सुरूच असायची. तिला त्याचे हे वागणे पचेनासे झाले. तिची त्रेधा तिरपीट उडायची. शेवटी तिने त्याला डॉक्टरांच्या अपरोक्ष मोबाईल देणे सुरू केले. दूध पितांना मोबाईल, जेवतांना मोबाईल व इतर वेळेसही फावल्या वेळात सुद्धा मोबाईल. त्या इतक्या लहान वयात तो पूर्ण मोबाईल मित्र होऊन गेला. मोबाईल एके मोबाईल सोडून त्याला इतर काहीच दिसत नव्हते. घरी मोठा टीव्ही पण तो टीव्ही सुद्धा त्याला नको असायचा.
असेच दिवस जात राहिले. लोकेश पाच वर्षाचा झाला. नर्सरीतून केजीत गेला. शाळेत मात्र तो व्यवस्थित राहायचा. सकाळची शाळा असल्यामुळे डॉक्टर त्याला सोडून द्यायचे व शाळा सुटल्यावर आया किंवा एखादा घरगडी त्याला घरी आणायचा. आल्याबरोबर आया त्याचे दप्तर व डबा बघायची. डबा कधी खाल्लेला असायचा कधी नाही. मग परत मोबाईलचा हट्ट. अजिबात ऐकेनासा झाला. मोबाईल दे तरच मी डबा खाईल असेच वारंवार सुरू असायचे.
एक दिवस शाळेतच त्याचे डोके खूप दुखू लागले. चक्कर यायला लागली व डोळ्यापुढे अंधारी आली. शाळेच्या हेडमास्तरांनी त्याच्या वडिलांना फोन करून बोलावून घेतले. त्याचे बाबाच न्यूरोसर्जन होते. त्यामुळे सगळ्या टेस्ट व्यवस्थित करून घेतल्या. टेस्टचा रिपोर्ट बघून डॉक्टर चिंतेत पडले. लोकेशला ब्रेन ट्युमर झाला हे निदानादरम्यान कळून चुकले.
घरी आल्या आल्या त्यांनी आयाला प्रश्न विचारला, की मावशी तुम्ही लोकेशला मोबाईल सारखा सारखा हाताळायला द्यायचात का? पहिले ती नाही म्हणाली पण नंतर तिची त त, प प सुरू झाली. शेवटी डॉक्टरांचा ओरडा खाऊन आपली चूक तिने कबूल केली.
ती म्हणाली,
तो अजिबातच माझ्याजवळ राहत नव्हता. मला त्याला सांभाळणे खूप जड जायचे म्हणून मी हा प्रयोग केला. मग त्यांनी आईला आज लोकेश कोणत्या परिस्थितीत आहे आणि ती परिस्थिती तुमच्यामुळे माझ्या मुलावर आली हे दाखवून दिले.
डॉक्टर म्हणाले,
अर्थात माझी सुद्धा त्यात थोडीफार चूक आहेच. कारण मी माझ्या व्यवसायात इतका बुडून गेलो की मी त्याच्यावर जरा सुद्धा लक्ष ठेवू शकलो नाही. आयाला चांगला समज देऊन परत असे घडणे नाही हे दाखवून दिले.
लोकेशचे बाबाच डॉक्टर असल्यामुळे त्याच्यावर व्यवस्थित योग्य ते उपचार होऊन तो त्या आजारातून बरा झाला. आजार बरा होण्यासाठी बरीच वर्षे लागली. तो बरा झाला तेव्हा जवळजवळ आठ वर्षाचा होता. बाबांनी त्याला तेव्हापासून चांगले संस्कार करून. मोबाईल पासून पूर्णतः दूर ठेवून एक समजूतदार मुलगा म्हणून घडविले. त्याला सुद्धा हळूहळू कळून चुकले की मोबाईलच्या अतिवापरामुळे आपलेच काय इतरही मुलांचे बालपण हरवत चालले आहे. प्रत्यक्ष संवाद व मैदानी खेळाची जागा ही व्हिडिओ गेम्स व आभासी जगाने घेतली आहे. मुलांना नैसर्गिक जीवनशैलीकडे नेण्यासाठी खेळ व एकत्रीकरणाची गरज आहे व तीच आपली जीवनशैली आहे हे लोकेशला कळून चुकले व त्याने सुद्धा पण केला की आपणही बाबांसारखेच न्यूरोसर्जन व्हायचे व जास्तीत जास्त लोकांना त्यातून बरे करायचे.
शेवटी प्रयत्नांती परमेश्वर म्हणतात हे उगीच नाही. तो सुद्धा आज एक प्रख्यात न्यूरोसर्जन म्हणून प्रसिद्ध झाला. त्याच्या नावापुढे डॉ. लोकेश प्रफुल्ल…. या नावाची पाटी लागली.
…… अंजली आमलेकर….