#माझ्यातलीमी
#लघुकथाटास्क(३/१०/२५)
*गप्प शब्दांचं ओझं*
राधा आणि माझं नातं काही साधं नव्हतं! मागच्या जन्मीचं ऋणानुबंध असावं, असं वाटायचं.
वयाचं दुप्पट अंतर, स्वभावातील भेद सगळं मागे पडून आम्ही जवळ आलो होतो.इतक्या मोठ्या सोसायटीत आमच्या दोघींची चांगली घसरट होती!
राधा साधी, निरागस होती; पण तिचं आयुष्य मात्र गुंतागुंतीचं.
सोहम हट्टी, अहंकारी; राधाशीही तुसडेपणानेच वागत असे.
सासूबाई तर तिला कामवाली समजत.
एकदा मी विचारलं, “अगं, लग्नाआधी हे कळलं नव्हतं का?”
ती हळू आवाजात म्हणाली, “कळलं होतं काकू, आलं होतं माझ्या लक्षात, पण दोन लहान बहिणी… काय सांगू बाबांना?”
मी तिच्या डोळ्यांत पाहत म्हणाले…
“राधा, असं नाही त्या ठिकाणी गप्प राहणं योग्य नसतं.
वेळीच दोघांना सांगितलं असतंस, तर आजचं दु:ख कदाचित टळलं असतं.”
ती शांत झाली…
तिला मी म्हणाले, “ह्या तुझ्या शांततेत उमटलं एक सत्य बघ !
‘योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आलं की, आयुष्य तडजोड वाटत नाही!’
बोलायला शिक, अन्यायाचा प्रतिकार कर!
लढ आयुष्याशी, तरच उद्या सुखी राहशील.”
©®मनगुंजन सीमा
सौ सीमा कुलकर्णी