कविता 

तिला म्हणालो अग,कधी तरी स्वतः हुन ये. 

अलगद हळूवार नाजूक पावलांनी ये. 

मला नाही कसलीच घाई,तू ही निवांत ये,गोड तरल नाजूक शब्द सजवून ये. 

मी तुला नेहमीच उतरवतो,नजाकतीने अलवार.. 

मनातून हृदयातून तुला मांडतो, सजावतो, भुलवतो. 

एक एक शब्द तुझा मना पासून जगतो. 

भाव त्यातला माझ्यात शोषून घेतो. 

दरवेळी तुला छान छान अलंकारात लेवून नटवतो. 

तुला न दुखवता कागदावर ठेवतो. 

करतात सगळे वाहवा माझी,मग मी ही जरा फुलतो. 

काय सांगू तुझ्या मुळे मी कवी म्हणून मिरवतो. 

तू आहेस म्हणून जगायला कारण आहे. 

तू आहेस म्हणून श्रृंगाराला साज आहे. 

तू आहेस म्हणून प्रेमाला एक बाज आहे. 

तू आहेस म्हणून प्रियकराला  भाव आहे. 

तू आहेस म्हणून आनंदाचं शिंपण आहे. 

मना मनात प्रेमाचं लिंपन आहे. 

तू आहेस म्हणून मैफिलीत जान आहे. 

कवींना मिळालेले तू एक दान आहे. 

इतकं आर्जव केल्यावर ती आली, 

अगदी नटून थटून सजून शृंगार करून,अलवार कागदावर उतरली. 

शब्द शब्द ऐकता तिचा , कुठली शी नशा मनावर चढली. 

वा,खूप छान, बहोत खूब,कौतुकाची झालर मिळाली. 

माझ्या लाडके कविते,तू आहेस म्हणून मी आहे. 

नाहीतर आम्हा लेखक,कवी ना सांग बाजारात काय भाव आहे?