“माझ्यातली मी “ने नवीन वेबसाईट सुरू केली त्या निमित्ताने गणेश कथेने लेखनाला सुरुवात.
श्री गणेशाय नमः |
कथेचं शीर्षक :- कथा गणपतीची.
” सकाळी उठता नाम उच्चारा,
गणरायास दुर्वा अर्पावा,
शंख घंटे च्या नादात जागे,
मनातला अंधार विरघळावा…”
” आई, तू रोज सकाळी तीच पूजा, शंख, घंटा, आरती आणि फुलं. हे सगळं कशासाठी करतेस? हल्ली पूजाअर्चा कुणी करत नाही, म्हणजे कमी प्रमाणात दिसतंय”, सोळा वर्षाचा अथर्व आपल्या मोबाईल मध्ये गेम खेळता खेळता म्हणाला.
आईला हसू आलं, तिने आरतीचे तबक बाजूला ठेवले आणि म्हणाली,” तुला या गोष्टी जुन्या वाटणं साहजिक आहे, पण ते जुनं आहे म्हणूनच त्यात अर्थ आहे. उलट यात जीवन जगण्याची एक शिस्त, समज आणि सकारात्मकताही आहे.
अथर्व पुढे कुतूहलाने म्हणाला,” आई ग! पण घंटा वाजवणे? शंख फुंकणे कशाला? उगीच आवाजाचा त्रास.
अरे! थोड्याफार फरकाने दोघांचेही फायदे एकच. घरातली नकारात्मकता नाहीशी करून सकारात्मक ऊर्जा वाढते . घरातील हवा पण शुद्ध होते. आता हे तर विज्ञान आणि ही मान्य केलंय. तू जेव्हा शंख फुंकतोच ना, तेव्हा तुझा श्वास खोलवर घेतला जातो… मन आणि शरीर दोन्ही शांत ,प्रसन्न होतात.
हो का! पण मग गणपतीला तू दुर्वाच का वाहते?
आई शांतपणे त्याला समजाऊ लागली,” दूर्वा ही शीतलता देणारी औषधी वनस्पती आहे. गणपती म्हणजे स्थैर्य आणि शांती म्हणून त्याला दुर्वा प्रिय. आणि लाल भडक जास्वंदाचं फुलाचं म्हणशील तर तो मेंदूला ऊर्जा देणारा म्हणून तो बुद्धीच्या देवतेला वाहतात.
अथर्व आश्चर्याने म्हणाला,” म्हणजे या गोष्टींच्या मागे लॉजिक आहे तर.
हा बाप्पा, तुझ्या मनात आहे. तू प्रार्थना करतोस त्यावेळी तुझ्या भावना सकारात्मक होतात. मन शांत होतं. पूजा करून कुठेही घराबाहेर पडलो तर एक आत्मविश्वास निर्माण होतो…..” तो म्हणतो, प्रयत्न करीत रहा, मी आहे तुझ्या पाठीशी”. म्हणून तर तो विघ्नहर्ता!.
या मायलेखांच्या चर्चेनंतर अथर्वने पहिल्यांदाच मोबाईल बाजूला ठेवला आणि आईला दुर्वा निवडायला मदत करू लागला. शंख फुंकायलाही शिकू लागला, आईने त्याच्याकडे पाहिले तर घंटा वाजवताना तो प्रसन्न चेहऱ्याने पूजेत रममाण झाला होता.
आई, आता समजतंय, गणपती मूर्तीत नाही, तो आपल्या मनामध्ये जागा करतो. आजची पूजा म्हणजे फक्त देवाला नव्हे तर स्वतःला जागं करणं!.
आई म्हणाली,” होय! हाच खराब बाप्पा… जो भावनेतून जन्मतो आणि आपल्यालाच उभ करतो.
ही गणेश पूजा म्हणजे अंधश्रद्धा नव्हे ती आपल्या मनाला, विचारांना, जीवनाला सुसंस्कृत आणि सकारात्मक बनविणारी शक्ती आहे. ही परंपरा नव्या अर्थाने समजून घेतली तर प्रत्येक पिढीला बाप्पा आपल्यातच, आपल्याच अंतकरणात भेटू शकतो.
” पूजेमधून विज्ञान उमजते,
श्रद्धेच्या धाग्याने मन गुंफते,
बाप्पा म्हणजे ज्ञानाचा प्रकाश,
मनात नांदू त्याचा विश्वास!”…..
सौ. स्मिता अनिल बोंद्रे.
©®