# माझ्यातली मी
# लघुकथा लेखन
योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आल की आयुष्य तडजोड वाटत नाही.
# माझ्यातली मी
# लघुकथा लेखन
योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आल की आयुष्य तडजोड वाटत नाही.
अधूरे स्वप्न
आज तिच्या घराची वास्तुशांती झाली होती. घर कसल मोठठा बगंलाच होता.दोन मुल,सुना, नातवंड अस गोकुळच होत. सर्व कार्यक्रम आटोपल्यावर ती आराम करायला खोलीत आली.एकांत मिळताच विचारांची मालिका सुरु झाली…आज सर्व ऐश्वर्य, सुख,समाधान माझ्या पदरात आहे. माझा शब्द खाली जात नाही ….यालाच सुख म्हणायच काय की नशीब म्हणायच…हेच हव होत आपल्याला की काहीतरी कमी जाणवते.
विचार करता करता ती तिच्या तारुण्यात सोळाव्या वर्षात पोहचली.
खरच कसे होतो आपण तेव्हा.. स्वतः ची तारीफ नाही पण खरोखरच हुशारी , मेहनती, चिकाटी हे सर्व गुण होते आपल्यात …पुस्तके हेच आपल विश्व होत.सर्व शाळेत प्रथम क्रमांक घेवून तिन विषयात उत्तम गुण मिळवून दहावी उत्तीर्ण केली होती. मराठी वाड:मयाची मनापासून आवड …मराठी आणि संस्कृत घेवून एम.ए. व पुढे स्पर्धा परिक्षा देऊन कलेक्टर सारख्या पोस्ट वर नौकरी करावी असे वाटत होते.घरचे कर्मठ वातावरण बघता हे शक्य नाही हे चांगले समजत होते.स्वप्न पाहायचे दिवस होते…घरात लग्नासबंधी विचार सुरु असुनही आपण भावी शिक्षणाची स्वप्ने पाहत होतो…बारावी होताच शुभमगंल झाले…अन साऱ्या स्वप्नांना पुर्णविराम मिळाला.
आता ही कधी कधी मनात येते की त्या वेळी जर आपण आपले विचार बिनधास्त पणै घरात माडंले असते तर…कदाचित काही प्रमाणात समजून घेतल्या गेले असते तर…नाही कलेक्टर तर कुठे प्राध्यापक तरी होता आले असते.आपले काही न बोलणे कदाचित आपली मुक समंती धरल्या गेली शिवाय मुलींना विचारणारा तो काळच नव्हता..
आयुष्यात वाईट काही झाले नाही ..रुखरुख मात्र आहे…तेव्हा योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे न बोलल्या मूळे जीवनात तडजोड ही करावीच लागली. काही स्वप्न अधूरी राहलीत .
विनया देशमुख
शब्द संख्या…245
# माझ्यातली मी
# लघुकथा लेखन
योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आल की आयुष्य तडजोड वाटत नाही.
अधूरे स्वप्न
आज तिच्या घराची वास्तुशांती झाली होती. घर कसल मोठठा बगंलाच होता.दोन मुल,सुना, नातवंड अस गोकुळच होत. सर्व कार्यक्रम आटोपल्यावर ती आराम करायला खोलीत आली.एकांत मिळताच विचारांची मालिका सुरु झाली…आज सर्व ऐश्वर्य, सुख,समाधान माझ्या पदरात आहे. माझा शब्द खाली जात नाही ….यालाच सुख म्हणायच काय की नशीब म्हणायच…हेच हव होत आपल्याला की काहीतरी कमी जाणवते.
विचार करता करता ती तिच्या तारुण्यात सोळाव्या वर्षात पोहचली.
खरच कसे होतो आपण तेव्हा.. स्वतः ची तारीफ नाही पण खरोखरच हुशारी , मेहनती, चिकाटी हे सर्व गुण होते आपल्यात …पुस्तके हेच आपल विश्व होत.सर्व शाळेत प्रथम क्रमांक घेवून तिन विषयात उत्तम गुण मिळवून दहावी उत्तीर्ण केली होती. मराठी वाड:मयाची मनापासून आवड …मराठी आणि संस्कृत घेवून एम.ए. व पुढे स्पर्धा परिक्षा देऊन कलेक्टर सारख्या पोस्ट वर नौकरी करावी असे वाटत होते.घरचे कर्मठ वातावरण बघता हे शक्य नाही हे चांगले समजत होते.स्वप्न पाहायचे दिवस होते…घरात लग्नासबंधी विचार सुरु असुनही आपण भावी शिक्षणाची स्वप्ने पाहत होतो…बारावी होताच शुभमगंल झाले…अन साऱ्या स्वप्नांना पुर्णविराम मिळाला.
आता ही कधी कधी मनात येते की त्या वेळी जर आपण आपले विचार बिनधास्त पणै घरात माडंले असते तर…कदाचित काही प्रमाणात समजून घेतल्या गेले असते तर…नाही कलेक्टर तर कुठे प्राध्यापक तरी होता आले असते.आपले काही न बोलणे कदाचित आपली मुक समंती धरल्या गेली शिवाय मुलींना विचारणारा तो काळच नव्हता..
आयुष्यात वाईट काही झाले नाही ..रुखरुख मात्र आहे…तेव्हा योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे न बोलल्या मूळे जीवनात तडजोड ही करावीच लागली. काही स्वप्न अधूरी राहलीत .
विनया देशमुख
शब्द संख्या…245
,# माझ्यातली मी
# लघुकथा लेखन
योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आल की आयुष्य तडजोड वाटत नाही.
अधूरे स्वप्न
आज तिच्या घराची वास्तुशांती झाली होती. घर कसल मोठठा बगंलाच होता.दोन मुल,सुना, नातवंड अस गोकुळच होत. सर्व कार्यक्रम आटोपल्यावर ती आराम करायला खोलीत आली.एकांत मिळताच विचारांची मालिका सुरु झाली…आज सर्व ऐश्वर्य, सुख,समाधान माझ्या पदरात आहे. माझा शब्द खाली जात नाही ….यालाच सुख म्हणायच काय की नशीब म्हणायच…हेच हव होत आपल्याला की काहीतरी कमी जाणवते.
विचार करता करता ती तिच्या तारुण्यात सोळाव्या वर्षात पोहचली.
खरच कसे होतो आपण तेव्हा.. स्वतः ची तारीफ नाही पण खरोखरच हुशारी , मेहनती, चिकाटी हे सर्व गुण होते आपल्यात …पुस्तके हेच आपल विश्व होत.सर्व शाळेत प्रथम क्रमांक घेवून तिन विषयात उत्तम गुण मिळवून दहावी उत्तीर्ण केली होती. मराठी वाड:मयाची मनापासून आवड …मराठी आणि संस्कृत घेवून एम.ए. व पुढे स्पर्धा परिक्षा देऊन कलेक्टर सारख्या पोस्ट वर नौकरी करावी असे वाटत होते.घरचे कर्मठ वातावरण बघता हे शक्य नाही हे चांगले समजत होते.स्वप्न पाहायचे दिवस होते…घरात लग्नासबंधी विचार सुरु असुनही आपण भावी शिक्षणाची स्वप्ने पाहत होतो…बारावी होताच शुभमगंल झाले…अन साऱ्या स्वप्नांना पुर्णविराम मिळाला.
आता ही कधी कधी मनात येते की त्या वेळी जर आपण आपले विचार बिनधास्त पणै घरात माडंले असते तर…कदाचित काही प्रमाणात समजून घेतल्या गेले असते तर…नाही कलेक्टर तर कुठे प्राध्यापक तरी होता आले असते.आपले काही न बोलणे कदाचित आपली मुक समंती धरल्या गेली शिवाय मुलींना विचारणारा तो काळच नव्हता..
आयुष्यात वाईट काही झाले नाही ..रुखरुख मात्र आहे…तेव्हा योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे न बोलल्या मूळे जीवनात तडजोड ही करावीच लागली. काही स्वप्न अधूरी राहलीत .
विनया देशमुख
शब्द संख्या…245
,
,
अधूरे स्वप्न
आज तिच्या घराची वास्तुशांती झाली होती. घर कसल मोठठा बगंलाच होता.दोन मुल,सुना, नातवंड अस गोकुळच होत. सर्व कार्यक्रम आटोपल्यावर ती आराम करायला खोलीत आली.एकांत मिळताच विचारांची मालिका सुरु झाली…आज सर्व ऐश्वर्य, सुख,समाधान माझ्या पदरात आहे. माझा शब्द खाली जात नाही ….यालाच सुख म्हणायच काय की नशीब म्हणायच…हेच हव होत आपल्याला की काहीतरी कमी जाणवते.
विचार करता करता ती तिच्या तारुण्यात सोळाव्या वर्षात पोहचली.
खरच कसे होतो आपण तेव्हा.. स्वतः ची तारीफ नाही पण खरोखरच हुशारी , मेहनती, चिकाटी हे सर्व गुण होते आपल्यात …पुस्तके हेच आपल विश्व होत.सर्व शाळेत प्रथम क्रमांक घेवून तिन विषयात उत्तम गुण मिळवून दहावी उत्तीर्ण केली होती. मराठी वाड:मयाची मनापासून आवड …मराठी आणि संस्कृत घेवून एम.ए. व पुढे स्पर्धा परिक्षा देऊन कलेक्टर सारख्या पोस्ट वर नौकरी करावी असे वाटत होते.घरचे कर्मठ वातावरण बघता हे शक्य नाही हे चांगले समजत होते.स्वप्न पाहायचे दिवस होते…घरात लग्नासबंधी विचार सुरु असुनही आपण भावी शिक्षणाची स्वप्ने पाहत होतो…बारावी होताच शुभमगंल झाले…अन साऱ्या स्वप्नांना पुर्णविराम मिळाला.
आता ही कधी कधी मनात येते की त्या वेळी जर आपण आपले विचार बिनधास्त पणै घरात माडंले असते तर…कदाचित काही प्रमाणात समजून घेतल्या गेले असते तर…नाही कलेक्टर तर कुठे प्राध्यापक तरी होता आले असते.आपले काही न बोलणे कदाचित आपली मुक समंती धरल्या गेली शिवाय मुलींना विचारणारा तो काळच नव्हता..
आयुष्यात वाईट काही झाले नाही ..रुखरुख मात्र आहे…तेव्हा योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे न बोलल्या मूळे जीवनात तडजोड ही करावीच लागली. काही स्वप्न अधूरी राहलीत .
विनया देशमुख
शब्द संख्या…245
# माझ्यातली मी
# लघुकथा लेखन
योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आल की आयुष्य तडजोड वाटत नाही.
अधूरे स्वप्न
आज तिच्या घराची वास्तुशांती झाली होती. घर कसल मोठठा बगंलाच होता.दोन मुल,सुना, नातवंड अस गोकुळच होत. सर्व कार्यक्रम आटोपल्यावर ती आराम करायला खोलीत आली.एकांत मिळताच विचारांची मालिका सुरु झाली…आज सर्व ऐश्वर्य, सुख,समाधान माझ्या पदरात आहे. माझा शब्द खाली जात नाही ….यालाच सुख म्हणायच काय की नशीब म्हणायच…हेच हव होत आपल्याला की काहीतरी कमी जाणवते.
विचार करता करता ती तिच्या तारुण्यात सोळाव्या वर्षात पोहचली.
खरच कसे होतो आपण तेव्हा.. स्वतः ची तारीफ नाही पण खरोखरच हुशारी , मेहनती, चिकाटी हे सर्व गुण होते आपल्यात …पुस्तके हेच आपल विश्व होत.सर्व शाळेत प्रथम क्रमांक घेवून तिन विषयात उत्तम गुण मिळवून दहावी उत्तीर्ण केली होती. मराठी वाड:मयाची मनापासून आवड …मराठी आणि संस्कृत घेवून एम.ए. व पुढे स्पर्धा परिक्षा देऊन कलेक्टर सारख्या पोस्ट वर नौकरी करावी असे वाटत होते.घरचे कर्मठ वातावरण बघता हे शक्य नाही हे चांगले समजत होते.स्वप्न पाहायचे दिवस होते…घरात लग्नासबंधी विचार सुरु असुनही आपण भावी शिक्षणाची स्वप्ने पाहत होतो…बारावी होताच शुभमगंल झाले…अन साऱ्या स्वप्नांना पुर्णविराम मिळाला.
आता ही कधी कधी मनात येते की त्या वेळी जर आपण आपले विचार बिनधास्त पणै घरात माडंले असते तर…कदाचित काही प्रमाणात समजून घेतल्या गेले असते तर…नाही कलेक्टर तर कुठे प्राध्यापक तरी होता आले असते.आपले काही न बोलणे कदाचित आपली मुक समंती धरल्या गेली शिवाय मुलींना विचारणारा तो काळच नव्हता..
आयुष्यात वाईट काही झाले नाही ..रुखरुख मात्र आहे…तेव्हा योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे न बोलल्या मूळे जीवनात तडजोड ही करावीच लागली. काही स्वप्न अधूरी राहलीत .
विनया देशमुख
शब्द संख्या…245
,# माझ्यातली मी
# लघुकथा लेखन
योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे व्यक्त होता आल की आयुष्य तडजोड वाटत नाही.
अधूरे स्वप्न
आज तिच्या घराची वास्तुशांती झाली होती. घर कसल मोठठा बगंलाच होता.दोन मुल,सुना, नातवंड अस गोकुळच होत. सर्व कार्यक्रम आटोपल्यावर ती आराम करायला खोलीत आली.एकांत मिळताच विचारांची मालिका सुरु झाली…आज सर्व ऐश्वर्य, सुख,समाधान माझ्या पदरात आहे. माझा शब्द खाली जात नाही ….यालाच सुख म्हणायच काय की नशीब म्हणायच…हेच हव होत आपल्याला की काहीतरी कमी जाणवते.
विचार करता करता ती तिच्या तारुण्यात सोळाव्या वर्षात पोहचली.
खरच कसे होतो आपण तेव्हा.. स्वतः ची तारीफ नाही पण खरोखरच हुशारी , मेहनती, चिकाटी हे सर्व गुण होते आपल्यात …पुस्तके हेच आपल विश्व होत.सर्व शाळेत प्रथम क्रमांक घेवून तिन विषयात उत्तम गुण मिळवून दहावी उत्तीर्ण केली होती. मराठी वाड:मयाची मनापासून आवड …मराठी आणि संस्कृत घेवून एम.ए. व पुढे स्पर्धा परिक्षा देऊन कलेक्टर सारख्या पोस्ट वर नौकरी करावी असे वाटत होते.घरचे कर्मठ वातावरण बघता हे शक्य नाही हे चांगले समजत होते.स्वप्न पाहायचे दिवस होते…घरात लग्नासबंधी विचार सुरु असुनही आपण भावी शिक्षणाची स्वप्ने पाहत होतो…बारावी होताच शुभमगंल झाले…अन साऱ्या स्वप्नांना पुर्णविराम मिळाला.
आता ही कधी कधी मनात येते की त्या वेळी जर आपण आपले विचार बिनधास्त पणै घरात माडंले असते तर…कदाचित काही प्रमाणात समजून घेतल्या गेले असते तर…नाही कलेक्टर तर कुठे प्राध्यापक तरी होता आले असते.आपले काही न बोलणे कदाचित आपली मुक समंती धरल्या गेली शिवाय मुलींना विचारणारा तो काळच नव्हता..
आयुष्यात वाईट काही झाले नाही ..रुखरुख मात्र आहे…तेव्हा योग्य वेळी योग्य व्यक्तीकडे न बोलल्या मूळे जीवनात तडजोड ही करावीच लागली. काही स्वप्न अधूरी राहलीत .
विनया देशमुख
शब्द संख्या…245
,
,